Nasze teksty

Rozdział 3

- Jessica, kochanie! Wstawaj!
Jess otworzyła oczy na dźwięk głosu mamy i spojrzała na zegarek. Była szósta trzydzieści
i niestety musiała iść do szkoły. Zwlokła się z łóżka i zeszła na dół po schodkach, aby zjeść
śniadanie.
- Skarbie, ja muszę już lecieć. Zobaczymy się potem – mama pocałowała ją w policzek i
już była przy drzwiach. Jessica westchnęła. Ostatnio matka wcale nie miała dla niej czasu
przez dwie prace. Spojrzała na stół, na którym były przygotowane płatki z zimnym mlekiem.
Jess podeszła do stołu i zaczęła jeść, rozmyślając przy tym o wczorajszych słowach Chrisa.
Wiedziała, że przyjaciel nie chciał tego powiedzieć, ale to była prawda. Wcale nie była ładna,
miała całe mnóstwo piegów na twarzy i włosy, które nigdy nie układały się tak jak chciała. A
ona myślała, że mogłaby podejść do tego przystojnego szatyna! Teraz wiedziała, że to byłaby
kompletna głupota.
Wstała od stołu, odłożyła miskę do zlewu i poszła na górę, aby się ubrać. Chciała dzisiaj
wyglądać… inaczej. Ładniej. Chciała się wyróżniać z tłumu. Ale kiedy otworzyła drzwi szafy
wiedziała, że to niemożliwe. Nie miała nic w co mogłaby się ubrać. Nagle zauważyła, że
między równo ułożonymi bluzkami wystaje kawałek materiału. Wyciągnęła go i obejrzała.
Była to sukienka, którą kupił jej ojciec dwa tygodnie przed śmiercią. Sukienka była piękna,
cała błękitna z cekinowym napisem „VAMPIRE”. Nigdy nie miała okazji jej założyć.
Przebrała się w mgnieniu oka i przejrzała w dużym lustrze, wiszącym na drzwiach szafy.
Sukienka ładnie przylegała do jej ciała. Wyjrzała przez okno. Było gorąco, więc mogła w niej
iść. Ponownie spojrzała w lustro i sięgnęła po szczotkę do włosów. Rozczesała je i zrobiła
warkocza, co nie było łatwe, ponieważ włosy sięgały jej po samą pupę. W sumie nie było tak
źle. Gdyby tylko jeszcze włosy ładniej się ułożyły. Chociaż Jessica nigdy nie przejmowała się
swoim wyglądem chciała dzisiaj się postarać. Miała wrażenie, że trochę jej się to udało.
Spojrzała na zegarek. Była już siódma. Szybko wrzuciła do torby wszystkie potrzebne
rzeczy wraz z komórką, zamknęła dom na klucz, który schowała i ruszyła niespiesznie. Do
szkoły miała raptem dwadzieścia minut drogi. Mimo iż nie spieszyła się, była w szkole ponad
pół godziny przed rozpoczęciem lekcji. Poszła do swojego ulubionego miejsca – biblioteki.
Było tutaj mnóstwo książek, książek, które Jessica kochała. Kochała w nich wszystko, ich
zapach, ich niesamowitą tajemniczą aurę… Mogła tutaj siedzieć godzinami. Jednak nie miała
wiele czasu. Wzięła do ręki książkę o czarownicach, której ostatnio nie skończyła czytać i
zagłębiła się w lekturze…

Ian stał przed wejściem do liceum i zastanawiał się czy postąpił właściwie godząc się, aby
śledził Isabelle. Ale nie miał innego wyjścia. Nie mógł pozwolić, żeby ktoś inny śledził jego
kuzynkę. Westchnął i wszedł do szkoły. Eric załatwił wszystkie formalności dzięki swojemu
darowi perswazji. Umieścili go oczywiście w klasie wraz z Isabelle. Eric oczywiście wcisnął
dyrektorowi, że jego rodzice nie żyją i właśnie przeprowadził się tutaj z wujkiem. Miał
jeszcze ponad kwadrans do rozpoczęcia lekcji. Szedł powoli korytarzem i spoglądał na
numery sal, starając zapamiętać się wszystkie. Liceum było wielkie i połączone z ogromną
halą gimnastyczną, gdzie często rozgrywały się zawody. Ian przystanął przed salą numer
siedem. To tutaj właśnie miał mieć pierwszą lekcję – matematykę. Zawsze lubił ten
przedmiot i świetnie go rozumiał. W ogóle w szkole świetnie mu szło, dopóki nie spadły na
niego problemy rodzinne. Westchnął ponownie i spojrzał w stronę holu, którym szły dwie
dziewczyny. Nagle uświadomił sobie, że to te same, które siedziały wczoraj w kawiarni. O
nie… Chłopak był przerażony. Jeśli ta brzydsza widziała, co zrobiła Isabelle i pozna ją, będą
mieli przechlapane. Ale jeśli nie trafił do jej klasy to wszystko będzie dobrze. Jeśli… Patrzył na przyjaciółki, które rozmawiały o czymś. Mimo że przystanęły zaraz obok niego, nie
zauważyły go, co rzadko mu się zdarzało. Zwykle dziewczyny wlepiają w niego wzrok i
próbują zwrócić na siebie uwagę. Ale te dwie były inne. Z braku innych zajęć Ian zaczął się
przysłuchiwać ich rozmowie.
- No nie wierzę, Jess. Naprawdę świetnie wyglądasz – powiedziała ta ładniejsza.
- To takie trudne do uwierzenia? – roześmiała się ta druga. Z tego co wywnioskował
nazywała się Jess, czyli Jessica.
- Wiesz, zwykle całkiem inaczej się ubierasz. Naprawdę cudowna sukienka.
Chłopak obrzucił badawczym wzrokiem Jessikę, która stała obok niego. Rzeczywiście,
wyglądała trochę inaczej niż kiedy ją widział wczoraj. Dzisiaj włosy spięła w ładnego,
długiego warkocza. Miała na sobie niebieską sukienkę za kolano z napisem „VAMPIRE”. Ian
przewrócił oczami. Teraz wszędzie wampiry, wampiry, wampiry… Czasem również
wilkołaki. To się już nudne zrobiło. Wszędzie teraz słyszy „O Boże, Edward jest taki boski!”,
„Jak na kocham Edwarda!”, „Chciałabym, żeby Edward mnie ugryzł!”, „Jezu, jak ja
zazdroszczę tej Belli! Mieć takiego Edwarda to raj na ziemi!”. Te dziewczyny nic nie wiedzą
o prawdziwych wampirach. Ian musiał przyznać, że owszem, książki „Zmierzch” są niezłe,
bo sam je wszystkie przeczytał, natomiast film zaliczył do zdecydowanie kiepskich. Spojrzał
ponownie na dziewczyny stojące obok niego. Stały odwrócone do niego plecami i machały
do jakiegoś chłopaka. Ian przyjrzał mu się, kiedy do nich podszedł. Był wczoraj z
dziewczynami w kawiarni. Pod klasą zaczęło zbierać się więcej uczniów. Większość patrzyła
z zaciekawieniem na Iana. Chłopak nic sobie z tego nie robił. Po dzwonku weszli do klasy, a
Ian stanął obok biurka nauczyciela i odchrząknął cicho. Ten spojrzał na niego lekko
zirytowany. Po chwili zrozumiał i zwrócił się do klasy:
- To jest nowy uczeń w waszej klasie. Nazywa się Ian… Ian…
- Ach, Ian Skyle.
- No właśnie. Ian Skyle.
Nauczyciel rozejrzał się po klasie w poszukiwaniu wolnej ławki dla chłopaka. Uczniowie
siedzieli pojedynczo i zwykle ilość ławek była dopasowana do klasy, ale jednak wolne były
dwie ławki. Jedna przed Jessiką i druga za Chrisem.
- Usiądź, gdzie ci pasuje – zwrócił się nauczyciel do Iana. Chłopak usiadł przed Jessiką i
wyjął książki.
- Tak więc, możemy kontynuować lekcję.
Nauczyciel podszedł do tablicy, aby zapisać temat, ale nie zdążył, bo drzwi klasy
otworzyły się i stanęła w nich Isabelle.
- Przepraszam za spóźnienie, ale nie mogłam znaleźć sali – wyjaśniła słodkim głosem.
- A to nasza druga nowa uczennica. Isabelle… Isabelle… Przepraszam, nie mam pamięci
do nazwisk – wyjaśnił nauczyciel.
- Isabelle Skyle – dokończyła za niego dziewczyna.

Jessica wpatrywała się w piękną dziewczyną, która właśnie weszła do klasy. Nie
wiedziała, co o tym myśleć. To była ta sama dziewczyna, u której wczoraj widziała kły…
Nie, to niemożliwe. Chyba zaczyna wariować. Nie widziałam u niej żadnych kłów, to tylko
wymysł mojej wyobraźni, powtarzała w myślach, aby się uspokoić. Ale jednak ona i ten
chłopak, który również przeniósł się do jej klasy nie byli parą. Musieli być rodzeństwem.
Chociaż nie było między nimi żadnego podobieństwa, oprócz tego, że byli
nieprawdopodobnie piękni.
Jessica westchnęła i przyglądała się, jak Isabelle zajmuje miejsce za Chrisem. Pan Evans
zajął się swoim wykładem, a Jessica zaczęła rysować z tyłu zeszytu. Zawsze miała talent, ale
nie lubiła tego nikomu pokazywać. Umiała coś świetnie narysować choćby z pamięci. Teraz
rysowała Iana. Matematykę umiała świetnie, więc nie interesowała się tym co mówił pan Evans. Zresztą była jego pupilką. Kiedy nauczyciel skończył tłumaczyć kazał im otworzyć
książki i zrobić parę przykładów. Jessica widziała jak Ian sięga do plecaka i zaczyna w nim
grzebać. Po chwili z westchnieniem wyjął z niego ręce i odwrócił się do Jessiki, która
zaczerwieniła się aż po cebulki włosów.
- Masz może drugi długopis? Ja chyba swojego zapomniałem – zapytał, przygryzając
wargę.
- Tak, mam – po krótkich poszukiwaniach w piórniku, znalazła zapasowy długopis i
podała go Ianowi.
- Dzięki – uśmiechnął się i odwrócił do swojej ławki.
Jessica rozwiązywała zadania jak w transie. Myślami była daleko. Ten nowy chłopak jest
niezwykle przystojny. Ale oczywiście nie zwrócił na nią uwagi. Bo z jakiej racji? Może mieć
każdą dziewczynę, więc dlaczego miałby wybierać akurat ją?
- Jessiko, może przeczytasz nam pierwszy przykład? – jej rozmyślania przerwał cichy
głos pana Evansa. 
- Oczywiście.
Dziewczyna zaczęła czytać, a kiedy podała wynik nauczyciel spojrzał na nią.
- Tak, świetnie.
Reszta lekcji upłynęła spokojnie. Po dzwonku na przerwę, kiedy Jessica się pakowała Ian
stanął obok niej.
- Dziękuję – powiedział, oddając jej długopis.
Dziewczyna przełknęła cicho ślinę i uśmiechnęła się.
- Nie ma za co. Nie będzie ci potrzebny na następne lekcje?
- Och, no tak.
Jessica podała mu długopis i wyszła z klasy zaczerwieniona. Lisa czekała na nią na
korytarzu.
- Opowiadaj! – wykrzyknęła, kiedy tylko ją zobaczyła.
- Co mam opowiadać? – Jessica była lekko zmieszana.
- Jak to co? O czym rozmawialiście?
Jess roześmiała się.
- Ian tylko pożyczał ode mnie długopis.
- Tylko? Na pewno nic więcej?
Jessica spojrzała krytycznie na przyjaciółkę, która była podekscytowana jak nigdy.
- Chyba wiem o czym rozmawialiśmy.
Lisa coś cicho mruknęła zawiedziona i ruszyły korytarzem. Po chwili obok nich pojawili
się Ian wraz z Isabelle.
- Nie wiecie może gdzie jest sala chemiczna? – odezwała się łagodnym głosem
dziewczyna.
Zanim Jessica zdążyła otworzyć usta Lisa powiedziała:
- Możemy was zaprowadzić, w końcu my też mamy tam lekcje.
Isabelle skinęła lekko głową i Lisa ruszyła przodem.
- Macie jakieś imprezy w tym waszym Warm Springs? – zagadnęła Isabelle.
- Och tak, no jasne – odparła Lisa. Była zresztą w tym wszystkim świetnie zorientowana.
– Co piątek u Justina jest impreza, w soboty zwykle David coś urządza… Zawsze się coś
znajdzie. A w czwartek mamy dyskotekę w szkole. Przyjdziecie?
Isabelle zastanowiła się przez chwilę.
- Dlaczego nie? A ty Ian, idziesz?
- Nie wiem… Mogę mieć sporo pracy – zaakcentował wyraźnie ostatnie słowo i Isabelle
pokiwała głową ze zrozumieniem. Jessica zamrugała zaskoczona. Była ciekawa jaką siedemnastoletni chłopak mógł mieć
pracę w roku szkolnym. Ale nie chciała być wścibska i nie odezwała się ani słowem na ten
temat.
- O której się zaczyna ta dyskoteka? – Isabelle zwróciła się do Lisy.
- Zaczyna się o dwudziestej, a kończy koło północy.
Wtedy rozbrzmiał dzwonek na lekcję. Jessica nienawidziła się spóźniać, więc ruszyła
szybkim krokiem w stronę sali. Nie była jeszcze pewna czy pójdzie na tę dyskotekę, ale
czemu nie? Jeśli on pójdzie?

Ian szedł uliczką w stronę placyku. Miał na sobie granatowy podkoszulek oraz czarne
dżinsy. Zmierzwione, ciemne włosy rozwiewał wiatr. Plecak miał przerzucony przez jedno
ramię. Wyglądał nieziemsko. Dziewczyny rzucały mu długie spojrzenia, które jednak
ignorował. Kiedy wszedł na placyk dostrzegł Isabelle siedzącą na ławce obok malutkiej
fontanny. Słuchała muzyki z zamkniętymi oczami, więc nie dostrzegła, kiedy usiadł obok
niej.
- Isabelle! – Ian szturchnął kuzynkę lekko w ramię.
Dziewczyna odwróciła się ze zirytowanym twarzy, który w jednej sekundzie zmienił się
w szeroki uśmiech.
- Już myślałam, że nie przyjdziesz. Musisz zawsze się spóźniać? – zapytała z wyrzutem.
- Cóż, oto cały ja. Lubię się spóźniać. To mi dodaje tajemniczości – chłopak roześmiał się
głośno, ale chwilę później spoważniał. – Po co chciałaś się ze mną spotkać?
- Ach tak. No wiesz, jest ta dyskoteka. Idziemy razem?
Ian spojrzał na kuzynkę zaskoczony.
- Isabelle, przecież jesteśmy rodziną. Nie możemy iść tam razem.
- Dlaczego nie?! – dziewczyna wstała z ławki i świdrowała go wzrokiem.
- Bo to… nieetyczne!
Dziewczyna przewróciła oczami.
- Jezu, Ian… Ty zawsze musisz mieć jakieś „ale”? Co za problem? Zresztą praktycznie
nie jesteśmy już rodziną. Należymy do dwóch różnych ras, więc teoretycznie nie jesteśmy
powiązany więzami krwi.
- Isabelle, przestań! Nie pójdę z tobą na żadną dyskotekę.
Dziewczyna usiadła na ławce. W kącikach jej oczu zebrały się łzy. Ian usiadł obok niej i
ją przytulił
- Przepraszam… Nie chciałem. Chodzi o to, że nie powinniśmy chodzić razem na
dyskoteki. To nienormalne. Zresztą możesz mieć każdego chłopaka na tę dyskotekę.
Isabelle uśmiechnęła się do niego przez łzy.
- Masz rację. I przepraszam za tamto.
- Nie ma za co przepraszać.
Siedzieli chwilę przytuleni, po czym odezwał się Ian:
- Muszę już iść Isabelle. Obowiązki wzywają – uśmiechnął się.
Ian szedł ulicą, jak najdalej od kuzynki. Dziwnie się czuł, kiedy zaproponowała, żeby
poszli razem na dyskotekę. Ale przecież to chore! Są rodziną, na miłość boską! Musiał
przyznać, że było mu niezręcznie, kiedy Isabelle zaproponowała mu wspólne wyjście. W
ogóle to było dziwne. Ian przystanął, opierając się plecami o ścianę. Nie wiedział jeszcze czy
pójdzie na tę dyskotekę. Ale w sumie czemu nie? Zresztą i tak pewnie będzie musiał. Skoro
Isabelle idzie, Eric i jemu każe iść. Chłopak westchnął i spojrzał na witrynę sklepu obok
którego stał. W sumie to przydałby mu się nowy strój na dyskotekę. Spojrzał na siebie.
Czarne dżinsy były już całkiem wytarte, bo prawie codziennie w nich chodził. Zamyślił się na
chwilę i stwierdził, że zabierze jutro Isabelle na zakupy.
- Jess, idziemy na zakupy!
Jessica spojrzała z powątpiewaniem na Lisę. Przyjaciółka stała z rękami na biodrach i
przyglądała się jej z uporem.
- Liss, nie mogę iść.
- Jak to nie możesz?! – wykrzyknęła Lisa ze zdziwienie.
Jessica rozejrzała się spanikowana.
- Ciszej! – dziewczyny stały na placyku i niektórzy ludzie przyglądali im się z
zaciekawieniem. – Nie mam kasy… - jęknęła cicho Jessica.
Lisa spojrzała na nią z niedowierzaniem.
- Ile razy ci to mówiłam? Ja kupuję.
- Liss, nie będziesz za mnie płacić! Zresztą nie muszę iść na tę dyskotekę.
Jessica patrzyła na przyjaciółkę z uporem.
- Musisz. A jeśli ten nowy, Ian tam będzie? Chyba chcesz zrobić na nim wrażenie? – Lisa
uśmiechnęła się przebiegle.
- Tak, ale ciekawe jak ja mam zrobić na nim wrażenie? Spójrz tylko na mnie – Jess
podkreśliła to zamaszystym ruchem ręki. – Jestem gruba, brzydka, mam beznadziejne włosy i
zero fajnych ciuchów.
- Idziemy na zakupy, wybierzesz co chcesz, a ja zapłacę.
- Nie, nie zgodzę się na to!
Twarz Lisy spochmurniała, ale za chwilę się rozjaśniła.
- Hej, mam pomysł! Skoro nie chcesz, żebym ci coś kupiła mogę pożyczyć ci coś mojego.
Jessica spojrzała na przyjaciółkę z powątpiewaniem.
- Ale ty jesteś dużo chudsza. 
- Nie szkodzi – Lisa machnęła ręką. – Mam parę trochę za dużych na mnie fajnych
ciuchów. Zobaczysz, że ten Ian oszaleje na twoim punkcie!
Jessica coś mruknęła pod nosem.
- No dobrze – poddała się. Wiedziała, że kłótnia z Lisą nic nie da, bo przyjaciółka i tak
postawi na swoim.
- Super! – pisnęła Lisa i pociągnęła Jessikę.
- Hej, chwila, gdzie idziemy? 
- No jak to? Przecież musimy ustalić w czym pójdziesz, jaką zrobimy ci fryzurę, jak cię
umalujemy…
- Spokojnie! Jeszcze mamy dużo czasu.
- No tak, ale takich spraw nie odkłada się na ostatnią chwilę. Chodź!
Jessica poddała się i ruszyły ustalić wszystko odnośnie dyskoteki.

Było parę minut po północy. Isabelle stała na chodniku i rozglądała się dookoła. Była
głodna i musiała natychmiast zaspokoić pragnienie. Nagle dostrzegła chłopaka idącego
samotnie ulicą. Nie miała dzisiaj czasu na zabawę, bo była piekielnie głodna. Po prostu z
ponad świetlną szybkością zaciągnęła chłopaka w najbliższy zaułek, zamknęła mu usta dłonią
i wbiła zęby w pulsującą żyłę. Nagle zza jej pleców rozległy się pojedyncze, ciche brawa.
Dziewczyna rzuciła ciało i odwróciła się z uśmiechem.
- Witaj siostrzyczko – odezwał się przystojny rudowłosy chłopak wychodząc z cienia.






Rozdział 4

Jessica otworzyła oczy i zobaczyła bladoniebieski sufit. Zamrugała lekko
zdezorientowana, ale po chwili przypomniała sobie, że została na noc u Lisy. Przyjaciółka
jeszcze spała, odwrócona do niej plecami. Na fotelu naprzeciw łóżka leżał stój, który Lisa
wczoraj jej wybrała. Spojrzała na niego po raz kolejny z wątpliwością. Czarne legginsy,
krótka dżinsowa spódniczka, w którą ledwo się mieściła oraz wściekle czerwona bluzka
wiązana na szyję. Wiedziała, że przyjaciółka chciała dla niej jak najlepiej, ale nie dało się
ukryć jej wielkiego brzucha oraz grubych ud. Wyglądała w tym okropnie. Westchnęła i
rozejrzała się po pokoju Lisy. Był niezwykle duży i okazały. Obok drzwi stało biurko, a na
nim laptop, naprzeciwko wisiała na ścianie wielka plazma, obok której stało kilka szaf.
Jessica westchnęła, wstała z łóżka i podeszła do okna. Ledwie świtało, jeszcze nawet nie było
siódmej. Jess otworzyła po cichu drzwi na balkon i wyszła rozkoszując się ciepłem, mimo
wczesnej pory dnia. Oparła się o balustradę i patrzyła na wschodzące słońce. Widok zapierał
dech w piersiach. Jessica lubiła patrzeć jak słońce wschodzi i zachodzi, kiedy dzień zamienia
się w noc i na odwrót. Mimo iż było to zjawisko tak codzienne zawsze napawało ją
niesamowitymi uczuciami i zachwytem. Oderwała na chwilę wzrok od słońca i spojrzała w
dół, na ziemię. W trawie wciąż widniały kropelki rannej rosy. Jessica wdychała świeże
powietrze. To był wielki plus Warm Springs. Nie było tutaj fabryk i innych zakładów, które
zanieczyszczają powietrze.
- Już nie śpisz? – idealną ciszę przerwał zaspany głos Lisy.
Jessica odwróciła się i uśmiechnęła do przyjaciółki.
- Nie, wyszłam podziwiać wschód słońca.
Przyjaciółka przewróciła oczami i mruknęła:
- Romantyczka… 
Jessica roześmiała się i obie weszły do domu.
- Co robimy? Bo teraz już raczej nie pójdziemy spać – odezwała się Lisa. – Jest
dwadzieścia po siódmej.
Jess otworzyła szeroko oczy. Niemożliwe… Przecież nie mogła być tam aż tak długo. A
jednak. Po chwili odezwała się wciąż ze zdziwieniem w głosie:
- Zbierajmy się do szkoły.
- Dobrze – zgodziła się przyjaciółka.

Ian stał w swoim pokoju, który przydzielił mu Eric. Nie był zbyt duży, ale bardzo
przytulny. W kącie stało niewielkie brązowe łóżko, obok niego regał z książkami, których
większość już dawno przeczytał. Naprzeciw łóżka stał mały stolik, a na nim stary komputer.
Chłopak zwykle nie miał wiele wolnego czasu, ale teraz, kiedy jego jedynym zajęciem było
śledzenie Isabelle w szkole to się zmieniło. Teraz siedział na łóżku i myślał o kuzynce. Nie
rozumiał podejrzeń Erika. To, że Isabelle jest wampirem nie znaczy, że musi być zła. Miała
ciężkie życie, bez rodziny, ale nigdy nie zabijała. Na pewno nie. Ale teraz Iana ogarnęły
wątpliwości. A jeśli jednak? Nie, to niemożliwe. Chłopak z westchnieniem przerwał
rozmyślania, wstał z łóżka i zaczął się ubierać. Włożył na siebie czarną bawełnianą koszulkę
oraz ciemnoniebieskie dżinsy i spojrzał w lustro. Wyglądał świetnie i uśmiechnął się do
swojego odbicia. Po chwili zarzucił swój plecak na ramię i ruszył w stronę schodów. Na dole
spotkał parę osób, ale zignorował je i ruszył w stronę „przejścia”. „Przejściem” nazywał tunel
z nieba na ziemię. Stanął nad czarną dziurą. Z ziemi nie było jej widać, zwykli ludzie po
prostu widzieli chmurę. Poczuł jak z pleców wyrastają mu duże, białe skrzydła. Poczuł
niesamowite uczucie, które towarzyszyło każdej materializacji skrzydeł. Plecak zaczął go
uwierać, więc wziął go do ręki. Poczuł się napełniony nieskończoną siłą. Bez trudu oderwał się od ziemi i z prędkością światła wleciał w czarną dziurę. Jak zawsze najpierw lekko
zakręciło mu się w głowie, następnie poczuł jakby niosła go niewidzialna fala. Nim się
obejrzał był już na ziemi. A właściwie nad nią. Wisiał w powietrzu, jakieś dwadzieścia
metrów od ziemi. Rozejrzał się z niepokojem, ale na szczęście nikogo nie było. „Przejście”
wysadzało anioły w dowolne miejsce, gdzie akurat chciały iść. Ian szybko zleciał na ziemię i
skrzydła zaczęły powoli się dematerializować, a po chwili zniknęły. Z ciężkim
westchnieniem ruszył łąką, na której się znalazł. Do miasteczka był góra kilometr, a do
rozpoczęcia lekcji miał jeszcze pół godziny. Z powrotem założył plecak na ramię i zaczął
nucić cicho piosenkę „In the dark”. To że był aniołem nie znaczyło, że był jakiś kompletnie
zacofany. Wręcz przeciwnie. W kwestii muzyki zawsze był na czasie, ale czasem lubił
posłuchać czegoś trochę starszego. W niecały kwadrans dotarł do szkoły i ruszył ku sali, w
której rozpoczynały się zajęcia. Stało pod nią już parę dziewczyn pogrążonych w rozmowie,
ale kiedy go zauważyły ich głośne rozmowy zmieniły się w ciche szepty i ukradkowe
spojrzenia. Ian uśmiechnął się do siebie. Wiedział, że rozmawiają o nim, a chwilowo
dokładnie o gładkości jego mlecznej cery. Roześmiał się w duchu. Miał o wiele bardziej
wyczulony słuch niż niejeden drapieżnik. Również świetnie widział w ciemności. Oparł się o
ścianę i spojrzał w stronę dziewczyn. Na razie nie szukał żadnej, mimo, że teraz będzie miał
wiele wolnego czasu, kiedy będzie tylko chodził do szkoły. Zresztą nigdy nie był zakochany.
Jeszcze jako zwykły chłopak miał kilka dziewczyn, bo już wtedy był niezwykle przystojny,
ale nigdy to nie było nic poważnego. Na takich rozmyślaniach upłynął mu czas do lekcji, a
kiedy rozbrzmiał dzwonek uczniowie weszli do sali.

Jessica wpatrywała się w zeszyt do fizyki i słuchała uważnie tego co mówi pani Johnson.
Mimo iż lubiła ten przedmiot, teraz nie mogła zrozumieć tematu. Nie przejęła się tym
zbytnio, bo i tak miała dobre oceny. Rozejrzała się po klasie. Lisa ze znudzeniem kreśliła coś
z tyłu zeszytu, Mary i Beth plotkowały o najnowszych trendach i kompletnie ignorowały
nauczycielkę. Jess wbiła wzrok w głowę Iana. Widziała, że chłopak również nie słucha
nauczycielki. Spojrzała na ławkę za Chrisem, unikając wzroku przyjaciela. Odzywała się do
niego i nie była obrażona, ale zranił ją tamtymi słowami. Jessica stwierdziła, że ławka za
Chrisem była pusta. Dziwne. Isabelle w drugi dzień nowej szkoły nie przychodzi na lekcje.
Ale w sumie co ją to obchodzi? Westchnęła i ponownie zaczęła wsłuchiwać się w słowa
nauczycielki, ale nic do niej nie docierało. Po chwili zrezygnowała i ze znudzeniem
wpatrywała się w zeszyt. Jakoś dobrnęła do końca lekcji, aby nie zasnąć i wyszła z sali. Po
chwili dołączyli do niej Lisa oraz Chris i ruszyli korytarzem.
- Więc idziecie na dyskotekę dziewczyny? – zapytał Chris.
Lisa pokiwała głową i westchnęła ze smutkiem. Jessica spojrzała na nią i zapytała:
- Co się stało?
- Znowu dostałam jedynkę z geometrii. Ojciec mnie zabije jak się dowie.
- Możesz dzisiaj do mnie przyjść i pouczymy się razem. Chyba że nie chcesz poprawiać?
– zaproponowała Jess.
- No jasne, że chcę! Dzięki wielkie! – Lisa uściskała koleżankę.
Jessica uśmiechnęła się w odpowiedzi. Była świetna z matematyki, a na dzisiejsze
popołudnie i tak niczego nie planowała. Zresztą to będzie dobra okazja do omówienia z
przyjaciółką fryzur na dyskotekę. Szczerze wątpiła, żeby Ian się nią zainteresował. Jessica
wiedziała jedno – jest niesamowicie przystojny i chciałaby, żeby zwrócił na nią uwagę, co
było jednak prawie niemożliwe. Westchnęła i usiadła na parapecie obok pracowni
matematycznej. Lisa, która stała obok niej szturchnęła ją w udo i szepnęła:
- Patrz kto idzie.
Jessica powędrowała za wzrokiem koleżanki i zobaczyła Iana, który szedł w ich stronę. Z
lekkim uśmiechem przystanął obok dziewczyn. - Wybierasz się na dyskotekę? – zagadnęła Lisa. 
Chłopak wzruszył ramionami.
- Nie wiem. Może pójdę, a wy?
- Z pewnością będziemy.

Po lekcjach Ian wybiegł szybko ze szkoły i skierował się do parku. Po drodze wybrał
numer Isabelle. Kiedy po czwartym sygnale nie odebrała, rozłączył się. Bał się o nią… Mogło
się jej coś stać, a co gorsza ona mogła coś komuś zrobić. Kiedy dotarł do parku przystanął
obok niewielkiego jeziorka, w którym pływały kaczki. Rozejrzał się z zaciekawieniem. Teraz,
odkąd był aniołem lubił obserwować ludzi przy ich codziennych zajęciach. Młode
małżeństwo z dzieckiem karmiło kaczki, dwie młode dziewczyny plotkowały na ławce obok.
Ian w niektórych chwilach samotności tęsknił za swym ludzkim życiem. Wpatrywał się
pustym wzrokiem w przestrzeń zastanawiając się, gdzie może być Isabelle. Bywała w
różnych miejscach. Chłopak westchnął głęboko. Nagle obok niego pojawiła się jakaś
dziewczyna.
- Cześć – zagadała z uśmiechem.
- Witaj. Znamy się?
- Właściwie to nie… - powiedziała jakby z żalem. – Ale możemy się poznać.
Ian uśmiechnął się do siebie. Nie miał w planach nowego flirtu, ale nic nie zaszkodzi,
zwłaszcza, że i tak nie wiedział, gdzie była Isabelle. Uśmiechnął się więc i odparł:
- No jasne.
Dziewczyna wyglądała na zadowoloną z siebie. Zakręciła na palcu ciemnobrązowy pukiel
włosów.
- Jestem Miranda, a ty?
- Ian.
- Nigdy cię tutaj nie widziałam.
- Właściwie to przeprowadziłem się niedawno. 
- Chodzisz do tutejszego liceum? – zapytała dziewczyna.
- Tak.
Podczas gdy dziewczyna zadawała mu jeszcze parę pytań, Ian wciąż myślał, dokąd mogła
pójść Isabelle. Nagle olśniło go. 
- Słuchaj Mirando – przerwał dziewczynie. – Przepraszam, ale muszę już iść.
Szatynka uśmiechnęła się smutno.
- Oczywiście, rozumiem.
Ian uśmiechnął się na pożegnanie i ruszył szybkim krokiem w stronę ulicy. Nie chciał
zranić tamtej dziewczyny. Po prostu dawno nie miał dziewczyny, a mimo, że był niezwykle
przystojny, bez słowa nie poderwie dziewczyny. Porzucił bezsensowne rozmyślania o
dziewczynie i skierował się w stronę starego hotelu na granicy Warm Springs, gdzie kiedyś
znajdowała się kryjówka wampirów.










Rozdział 5
Jessica leżała na łóżku z przymkniętymi oczami i słuchawkami w uszach. Słuchała
swoich ulubionych piosenek. Po chwili wyjęła słuchawki z uszu i podniosła się do pozycji
siedzącej. Sięgnęła po kubek z herbatą i upiła łyka. Nie miała pojęcia co ma zrobić z wolnym
wieczorem. Była zaledwie osiemnasta trzydzieści, matka wróci zapewne po północy, a ona
miała odrobione wszystkie prace domowe i potwornie się nudziła. Nie chciała dzwonić do
Lisy, bo wiedziała, że umówiła się dzisiaj na kolację z ojcem. Jej rodzice też są po rozwodzie,
więc z ojcem spędza bardzo mało czasu. Po chwili zastanowienia postanowiła wybrać się do
biblioteki. Wstała z łóżka i podeszła do szafy, z której wybrała jasnoniebieskie rurki i
błękitną bluzkę z wielkim chomikiem. Przebrała się i podeszła do lustra w łazience. Wzięła
szczotkę i uczesała się, ale włosy, jak zwykle, sterczały jej na kilka stron. Z westchnieniem
sięgnęła po gumki do włosów i zrobiła sobie dwa kucyki z tyłu głowy, natomiast grzywkę
zaczesała na bok i przypięła wsuwką. O wiele lepiej teraz wyglądała. Uśmiechnęła się lekko i
wyszła z łazienki. Poszła do pokoju, gdzie spakowała do torby telefon, portfel i bluzę.
Wprawdzie na razie słońce świeciło wysoko, ale lubiła siedzieć w bibliotece, więc kiedy
będzie wracać, może być już późno. Wyszła z pokoju i skierowała się w kierunku korytarza,
gdzie ubrała granatowe balerinki z kwiatkiem i cekinami z boku, po  czym wybiegła z domu,
zamykając go na klucz. Wyszła na ulicę i niespiesznym krokiem ruszyła w kierunku placyku,
wokół którego znajdowało się wiele sklepów. Rozejrzała się dokoła, ale nie spostrzegła nic
interesującego. Kilka samochodów jechało ulicą, starszy facet spacerował, a jakieś dzieci
biegały na podwórzu domu, który właśnie mijała. Westchnęła ze smutkiem. Jess bardzo
tęskniła za życiem, kiedy jeszcze ojciec żył. Nie mieli wtedy żadnych problemów. Wszystko
było idealne. Idealna rodzina, idealny dom. Ale w ten dzień wszystko się zmieniło. To był
najgorszy dzień jej życia i mimo, że chciała go na zawsze wymazać w pamięci pamiętała z
niego wszystko, każde słowo, każde uczucie, którego wtedy doświadczyła. 

Była wtedy z rodzicami w lunaparku. Wiedziała, że ojciec miał kłopoty zdrowotne i
każda gwałtowna reakcja mogła wywołać u niego zawał. Zwykle starała się nie dostarczać
ojcu ekstremalnych zajęć, więc zaliczyli tylko strzelnicę, diabelski młyn i gabinet luster. To
była niedziela, więc ojciec miał wolne od pracy. Ale kiedy siedzieli w kawiarence i jedli lody
rozległ się dźwięk telefonu ojca. Z przepraszającą miną spojrzał na Jessikę i jej matką i
powiedział:
- Przepraszam, to może być coś ważnego.
Wstał od stolika i wyszedł z kafejki odbierając komórkę. Jak później się okazało, dostał
telefon z pracy z jakąś ważną informacją. Jessica wiedziała tylko coś o upadku firmy. I
rzeczywiście kilka tygodni później firma ojca splajtowała. Dla ojca to był ogromny wstrząs.
Jego firma, jedna z najlepszych na tym rynku, miała nagle splajtować. Jakaś kobieta na
zewnątrz zauważyła, że ojciec Jessiki zemdlał. Po chwili Jess i jej mama, zaalarmowane
krzykiem kobiet wybiegły na zewnątrz i rzuciły się w stronę ojca leżącego obok drzwi
kafejki.
- O Boże… Tato! Tato, powiedz coś! – po policzkach Jessiki spływały łzy.
Jej matka zachowała więcej zimnej krwi, ale jej twarz również była trupio blada. Zwróciła
się do Jessiki:
- Masz telefon? 
Dziewczyna pokręciła przecząco głową, łykając słone łzy. Matka krzyknęła w tłum, który
zdążył się zebrać wokół nikt:
- Zadzwońcie po pogotowie! Jessica nie wiedziała, kto zadzwonił po karetkę, ale po chwili przyjechała i sanitariusze
zabrali ojca do środka. Jessica i jej matka wsiadły do swojego samochodu i ruszyły w drogę.
Po kwadransie były pod szpitalem. Wpadły do środka i podbiegły do recepcji, pytając w
pośpiechu i z łzami w oczach o mężczyznę, który dopiero co przyjechał. Matka powiedziała,
że prawdopodobnie miał zawał, na co Jessice pociekł kolejny strumień łez. Pielęgniarka
powiedziała, że ojca Jess zabrali na salę operacyjną i razem z matką mogą poczekać przed
wejściem. Pokazała im, gdzie mogą usiąść i wróciła do swoich zajęć. Jessica usiadła na
krześle i ukryła twarz w dłoniach, a matka chodziła przed salą operacyjną ledwo
powstrzymując łzy. To był najgorszy dzień w życiu Jess. Po około trzech kwadransach
wyszedł lekarz z sali operacyjnej. Matka Jessiki natychmiast podbiegła do niego i zapytała:
- Co z moim mężem?
Doktor spojrzał na nią smutnym wzrokiem.
- Niestety… Nic nie dało się już zrobić. Przybyliśmy za późno. Można wiedzieć jak
nazywał się mąż? 
- Thomas… Thomas Nevaeh.
Po tych słowach matka Jessiki zbladła jeszcze bardziej i musiała przytrzymać się ściany.
Jessica płakała jak nigdy dotąd i nie była w stanie nic powiedzieć. Po prostu siedziała i
płakała. Niedługo później odbył się pogrzeb.

Jessica dopiero teraz zauważyła, że stoi obok drzwi biblioteki. Otarła pojedynczą łzę,
która spłynęła po policzku, na wspomnienie tamtych wydarzeń. Chciała wyrzucić je z
pamięci, a teraz wszystko odżyło. Każda sekunda, każde odczucie i wielki smutek. Wielki
smutek i rozpacz, które czuła po utracie ojca. Potrząsnęła lekko głową i pchnęła duże dębowe
drzwi biblioteki. Kochała tę bibliotekę. Była ogromna, z tysiącami książek od naukowych,
przez kucharskie do bestsellerowych powieści, które stały na wysokich regałach. W jednym
kącie znajdowało się kilkanaście stolików, które służyły jako czytelnia, a obok nich stały
długie, drewniane ławy. Wyglądały jak ze średniowiecza. Jess mogła tu spędzać całe
godziny. Pociągnęła nosem i poczuła zapach starych książek. Niektórzy uważali go za
drażniący, ale ona go lubiła.
- Dzień dobry, pani Daer – Jessica uśmiechnęła się na widok bibliotekarki, kobiety w
średnim wieku, z włosami spiętymi w kucyka i przenikliwymi oczami, skrytymi za dużymi
prostokątnymi okularami. Na widok Jess, kobieta rozpromieniła się.
- Witaj, Jessiko. Dawno tutaj nie byłaś.
Dziewczyna uśmiechnęła się przepraszająco.
- Wie pani, ostatnio mam coraz więcej nauki, w końcu to już liceum.
Bibliotekarka pokiwała głową ze zrozumieniem.
- Więc czego dzisiaj szukasz?
- Właściwie… Sama nie wiem – Jessica wzruszyła ramionami. – Najlepiej coś
fantastycznego, jak zawsze.
- Oczywiście. Niedawno zakupiłam kilka nowych książek fantastycznych. Są tam, gdzie
zawsze nowe książki – bibliotekarka posłała dziewczynie przyjazny uśmiech.
- Dziękuję – Jessica skinęła głową i podeszła do regału. W rządku było ustawione
kilkanaście nowych książek. Dziewczyna spojrzała na tytuły. „Błękitnokrwiści”, „Szeptem”,
„Mroczny sekret”, „Skrzydła Laurel”, „Miasteczko Salem”, „Uczennica maga”, „Gildia
magów”, „Melancholia sukuba”, „Ever”, „Wampir z przypadku” i „Wojny świata
wynurzonego: Sekta zabójców”. Jessica przeglądała opisy wszystkich książek po kolei.
Mogła wypożyczyć najwyżej pięć książek, jak głosił regulamin biblioteki publicznej Warm
Springs. Dziewczyna uważała go za trochę bezsensowny, ale zawsze stosowała się do
regulaminów. Po chwili zastanowienia wybrała „Szeptem”, „Melancholię sukuba” oraz
„Mroczny sekret”. Wzięła wszystkie trzy do ręki i ruszyła w stronę biurka, za którym siedziała pani Daer, rozglądając się po drodze. W bibliotece nie było wielu ludzi, jak zwykle
o tej porze. Grupka studentów zajęła największy stół w czytelni i starali się zrobić jakieś
zadanie. Dwie nastolatki przeglądały dział z kryminałami i rozmawiały ze sobą, a jakaś
starsza pani szukała czegoś w dziale z romansami. Jessica podeszła do biurka bibliotekarki z
uśmiechem i powiedziała:
- Poproszę te trzy.
- Oczywiście – pani Daer odwzajemniła uśmiech i wystukała coś na klawiaturze. –
Proszę, Jessiko.
- Dziękuję.
Jessica odeszła od lady i ruszyła w stronę czytelni. Nie zamierzała wracać jeszcze do
domu, wolała poczytać w bibliotece. Zajęła jeden z mniejszych stolików pod ścianą i
rozłożyła na nim książki. Oparła się plecami o chłodną ścianę. Po chwili zastanowienia
wzięła do ręki „Szeptem” i zabrała się za czytanie.

Ian szedł chodnikiem, rozglądając się wokół. To chyba była najstarsza i najbardziej
zapuszczona część miasta. Drogą nie jechał ani jeden samochód, z jednej strony ulicy stało
kilka opuszczonych domów, a z drugiej rósł wielki las. Chłopak miał na sobie granatową
bluzę i sprane, jasne dżinsy. Mimo, iż było chłodno, słońce jeszcze świeciło, więc założył
czarne okulary przeciwsłoneczne, a na głowę zarzucił kaptur bluzy. Miał jeszcze jakieś pięć
minut drogi do starego hotelu, ale nieszczególnie mu się spieszyło. Nie był pewien czy
Isabelle jest w hotelu, ale sprawdzić nie zaszkodziło. A nawet jeśli jej nie ma, mógł zapytać
inne wampiry co się z nią działo. Nie wiedział czy będą chciały współpracować, ale jako
żołnierz anielskiej armii mógł je wziąć na spytki siłą.
Martwił się o kuzynkę. Kiedy jeszcze była człowiekiem nie umiała sobie poradzić ze
swoim życiem. Wiedział, że teraz wiele się zmieniło, ale wciąż się o nią troszczył.
Minął ostry zakręt i wyszedł na prostą drogę, gdzie, jakieś dwieście metrów przed nim,
stał stary hotel. Przyspieszył kroku i odetchnął głęboko. Nie denerwował się, bo wampiry nie
mogły go zabić. Właściwie mogła go zabić tylko jedna rzecz. Piekielny Miecz, który został
wykuty w samym piekle pod okiem Szatana, aby zabić Archanioła Gabriela, co skończyło się
fiaskiem. Ale po tym ataku wysłanników Szatana, Bóg rozkazał stworzyć Radzie
Najwyższych Aniołów Anielską Armię, która miała bronić Niebo i Ziemię przed atakami
istot piekielnych oraz wampirów, wilkołaków i całą tę hołotę. Oczywiście nie wszystkie te
istoty były złe. Większość czarownic stanęła po stronie dobra, a także część wampirów i
wilkołaków. Piekielny Miecz wciąż znajduje się w piekle, a Ian miał nadzieję, że nigdy go
nie opuści.
Przerwał rozmyślania, bo właśnie stanął naprzeciw starego hotelu. Kiedyś zapewne robił
wielkie wrażenie, ale teraz kilka okien było powybijanych, farba odpadała od ścian, a na
dachu pozostało niewiele ponad połowę czerwonych dachówek. Dla zwykłego człowieka
hotel wydałby się przerażający, zwłaszcza teraz, kiedy słońce powoli chowało się za
horyzontem. Ale na Ianie to nie zrobiło żadnego wrażenia. Bez wahania ruszył ku dębowym
drzwiom i otwarł je na oścież.
W środku panowały egipskie ciemności, bo wszystkie okna zostały pozasłaniane.
Wprawdzie wampiry mogły przebywać na słońcu, ale jeśli mogły wolały go unikać. Ian
stanął na środku pomieszczenia, które kiedyś zapewne było holem i rozejrzał się, ale nikogo
nie zauważył. Postanowił się rozejrzeć i ruszył w stronę długiego korytarza. Po kolei otwierał
każde drzwi, ale nikogo nie znalazł. Pewnie wyszły, aby się pożywić, skoro zmierzchało.
Isabelle powiedziała mu, że mieszka tutaj z wampirami, które albo kradną z banku krwi, albo
mają stałych dawców, którzy wiedzą o tym, że są wampirami. Ian nie wnikał, jak to jest, że
niektóre mogą się ujawniać, a inne nie. Jego kuzynka zaliczała się do tej pierwszej grupy.

Dobry part. Naprawdę. Ciekawy i zachęcający. Piszesz profesjonalnie, czytanie Twojej twórczości jest prawdziwą przyjemnością.

Z każdym rozdziałem Twoja powieść staje się coraz lepsza. Proszę koniecznie wklej kolejną część.