Nasze teksty

Zapowiada się bardzo interesująco. Możesz się spodziewać, że teraz nie dam Ci spokoju, bo mnie to opowiadanko zaintrygowało.

Więc Andrew zabił Jake, zabił jej rodziców i właściwie zabił też ją czyniąc ja wampirem. Nie wiem dlaczego ale najbardziej dotknęła mnie śmierć tego chłopca, choć właściwie nie była opisana. Potrafię sobie wyobrazić chwilę kiedy Andrew do niego podchodzi i rumieńce na policzkach chłopca zaczynają blednąć a po pewnej chwili leży już martwy na posadzce. Andrew torturuje Julie i właściwie zdaje sobie z tego sprawę. Wie jaki sprawia jej to ból, wie że jest jej trudno, jak on to określił : "jest wrażliwym wampirem", ale mimo to nie robi nic aby jej pomóc, tylko jeszcze bardziej pogłębia w niej instynkt wampira. Mam nadzieję, że Juliette już nie długo wyrwie sie z tego koszmaru. Czy znajdzie Cullenów?

Dziękuję za komentarze. cieszę się, że mój tekst się Wam podoba.

Rozdział 3

„Nigdy nie pozbawiaj nikogo nadziei. Może to wszystko, co mu pozostało.”


Po kilku minutach, sens jego słów dotarł do mnie z podwójną siłą, a płomyczek nadziei tlący się w mojej udręczonej duszy zgasł. Poczułam, że staję się bezsilna i brakuje mi sensu dalszego istnienia.



Wraz z jego słowami, zniknęła więź, która mnie przy nim trzymała. Teraz wiedziałam, dlaczego podróżowałam u jego boku, chociaż wcale tego nie lubiłam.



Chciałam dowiedzieć się całej prawdy o sobie.
A teraz, kiedy już wszystko wiedziałam, nie potrzebowałam jego obecności.
Odchodzę . Wypowiedziałam ten wyraz wolno i dobitnie, starając się przyjąć oschły i nieznoszący sprzeciwu ton głosu. Spojrzałam mu w oczy. Zauważyłam w nich niezdecydowanie i strach.Strach? Coś mi tu nie pasuje. Ten wampir, który delektował się morderstwem i zawsze stawiał na swoim zwyczajnie się bał. Ale czego? Że mnie straci? Przez tyle lat nie pozwalał sobie na bliskość. Nagle mu się odwidziało? Tysiące pytań kłębiło się w mojej głowie.



W jednej chwili przebiegł dzielącą nas przestrzeń i zanim zdążyłam zareagować, przyciągnął mnie mocno do siebie i łapczywie wpił się w moje wargi.



Nie miałam jak się uwolnić. Trzymał mnie w żelaznym uścisku. Stanęłam jak słup i czekałam aż Andrew skończy swój zapalczywy pocałunek. Po chwili oderwał się ode mnie, ale dalej stał blisko. Tak blisko, że stykaliśmy się nosami. Patrzył na mnie z pożądaniem. Spróbowałam się wyrwać, ale nie dałam rady.
- Daj mi coś powiedzieć. – usłyszałam jego niski, drżący z emocji głos. – Od pierwszej chwili kiedy Cię ujrzałem, wiedziałem, ze jesteś dla mnie stworzona. Kiedy byłaś człowiekiem, często obserwowałem jak opiekujesz się rodzeństwem i rodzicami. Byłaś niezwykle wesoła i cieszyłaś się życiem.
- Więc dlaczego mi je zabrałeś?
- Zawsze uważałem, że życie wampira jest dużo ciekawsze niż śmiertelnika. Masz bardziej wyczulone zmysły i inaczej odbierasz świat. Myślałem, że będziesz taka jak ja. Ale myliłem się. Od początku nie pasowało Ci zabijanie ludzi. Widziałem, jak zmagasz się z własnym sumieniem. Przekonywałem siebie, że za jakiś czas przywykniesz. Jednak im było dalej, tym gorzej to przeżywałaś. …… Julie. Nie odchodź. Kocham Cię.
- Przykro mi. – odpowiedziałam. Natychmiast mnie puścił. Zrozumiał, że nic do niego nie czuję. Zrobiłam kilka kroków w stronę lasu, ale odwróciłam się, żeby ostatni raz spojrzeć na Andrew. Stał zrezygnowany, a w jego oczach zobaczyłam cierpienie.
- Gdybyś nie był wobec mnie taki oziębły. Gdybyś dał mi trochę czułości – tego, co najbardziej potrzebowałam – może utwierdziłbyś mnie w przekonaniu, że to wszystko jest dobre. Ale ja nie chcę tak żyć. Żegnaj.


Odwróciłam się na pięcie i pobiegłam przed siebie. Tymi słowami zakończyłam pewien etap w moim życiu.



Po godzinie biegu usiadłam na pniu drzewa i zaczęłam się zastanawiać, co mam dalej zrobić. Czułam obrzydzenie do swojej natury. Ale czy śmierć to na pewno dobre rozwiązanie?




***




Na drugiej ziemskiej półkuli dwoje wampirów właśnie siedziało na gałęzi dębu w lesie. Panowała noc. Kobieta wyglądała na 17 lat. Miała krótkie nastroszone, ciemne włosy i delikatną, kruchą budowę. Natomiast mężczyzna wyglądał na lat 20. Był szczupły, ale dobrze zbudowany. Miał krótkie, blond loki, a pod swetrem blizny na ciele. Przytuleni wpatrywali się w księżyc, który dzisiaj świecił wyjątkowo jasno. Blondyn spojrzał czule w kierunku brunetki, która odwzajemniła uśmiech. Delikatnie przejechała palcem po jego policzku. Obydwoje pochylili się w swoją stronę i zatopili w pocałunku pełnym bezgranicznej miłości.


Nagle oczy dziewczyny stały się puste. Jednak dla chłopaka nie było to chyba nic dziwnego, bo spokojnie czekał, aż brunetka do niego wróci. Stało się to po kilku minutach.
- Co widziałaś? – zapytał ją dźwięcznie, z nutką ciekawości w głosie.
- Pewną wampirzycę, która najprawdopodobniej nas odwiedzi. Nie wiem jeszcze dokładnie kiedy, ale wydaje się być sympatyczna. Jest zagubiona. Poszukuje innego stylu życia. – dziewczyna pocałowała zdezorientowanego blondyna w czubek nosa. Obydwoje skierowali swój wzrok w stronę księżyca. Ich tęczówki były koloru płynnego miodu…

Alice i Jasper... coś czułam, że tak będzie. Po prostu musiała spotkać Cullenów, bo wydawało mi się, że ona... może... będzie miała jakiś związek z którymś z chłopców... Ach, nieważne, ale wiem, że na pewno znajdzie siebie:)

Rozdział 4

"Fizycznie byłam w pełni sił. Psychicznie znajdowałam się w bezdennej przepaści, z której nie umiałam wyjść"


Biegłam szybko przed siebie, czując na twarzy ostry podmuch wiatru. Postanowiłam dostać się do Ameryki Północnej oraz zwiedzić miejsca, które marzyłam zobaczyć. Przez cały czas myślałam nad tym jak znaleźć jakieś pieniądze. Po pierwsze musiałam kupić jakieś porządne ubranie. Miałam na sobie niezbyt cywilizowany strój. Koszulka była podarta, a spodnie brudne z trawy i ziemi. Buty miały rozerwane podeszwy. Wyglądałam jak jedno wielkie nieszczęście. Kolejnym problemem były moje czerwone oczy. Jak pokażę się w dzień w mieście z tymi tęczówkami?
Nagle poczułam słodką woń krwi.




Zatrzymałam się gwałtownie i wciągnęłam głęboko powietrze do płuc. Zaczęło strasznie palić mnie w gardle. Czułam, że zaraz stracę kontrolę.




Próbowałam się zatrzymać, ale nic z tego. Kolejny raz przegrałam z własnym pragnieniem. Rzuciłam się w kierunku wspaniałego zapachu. Biegłam jak na skrzydłach. Jedynym celem stało się ugaszenie ognia w przełyku.




Źródło znajdowało się coraz bliżej, a moje ciało w euforii gnało na zadanie śmierci.




Nagle ją zobaczyłam. Nachylała się nad krzakami poziomek. Słyszałam bicie jej serca. Bezszelestnie podkradłam się jak najbliżej, aby lepiej się przyjrzeć. Dziewczynka miała z 10 lat. Jej twarz przypominała oblicze anioła. Śliczne, blond włosy delikatnie opadały na ramiona. Czerwone usteczka układały się w uśmiechu. Skórę miała lekko zaróżowioną i gładką. Jeszcze nigdy nie widziałam tak pięknej ludzkiej istoty. Podkradłam się jeszcze bliżej urzeczona. Malutkimi palcami, niczego nie podejrzewając, zrywała owoce.




Byłam w takim szoku, że automatycznie zapomniałam o pragnieniu. Do czasu….




Nieświadomie wciągnęłam nosem powietrze. Zakręciło mi się w głowie od słodkiej woni jaka się w nim unosiła. Nie potrafiłam zapanować nad instynktem. Rzuciłam się do przodu. Jedyne co zapamiętałam resztkami świadomości to przerażenie w dziecięcych oczach. Brutalnie wbiłam się w jej szyję i łapczywie piłam słodką ciecz. Wypiłam wszystko i oderwałam się od ciała dziecka. Trzymałam ją w ramionach. Była piękna. I nagle dotarła do mnie straszna rzecz.


Zabiłam dziecko. Bez skrupułów zabiłam ludzkie dziecko.


W oczach stanęły mi łzy. Nagle usłyszałam jęk rozpaczy. Odwróciłam się błyskawicznie. Kilka metrów ode mnie stała młoda trzydziestoletnia kobieta, a po jej policzkach spływały słone krople. Zrobiłam krok w jej stronę. Pachniała równie pięknie co dziewczynka.
- Zabiłaś moją córkę! – krzyknęła kobieta wpatrując się we mnie z bólem w pięknych niebieskich oczach.
Ugięłam nogi w kolanach gotowa do skoku. Jednym susem doskoczyłam do ofiary. Pochyliłam się nad nią i wgryzłam w szyję. Piłam łapczywie, płacząc. Smak krwi łączył się z gorzkim smakiem moich łez. Oderwałam się od kobiety i zadrżałam. Klęczałam obok dwóch martwych ciał. Matki i córki.


Nie wiem ile czasu siedziałam nieruchomo. Może 5 minut, może godzinę, a może nawet pół dnia. Postanowiłam jednak jakoś dojść do siebie. Zaczęłam przeszukiwać kieszenie martwej kobiety. Znalazłam klucze od mieszkania, bilet autobusowy, paragon fiskalny ze sklepu oraz portfel. Otworzyłam go szybko i zobaczyłam pieniądze oraz kartę kredytową. Brawo Julie. Kasa za życie dwóch osób. Lepiej być nie mogło. – pomyślałam. Schowałam portfel do kieszeni spodni i nie odwracając się za siebie zostawiłam oba ciała. Nie chciałam myśleć o popełnionej zbrodni.




Biegłam szybko w kierunku najbliższego miasta i starałam się obmyślać plan zakupów. Jednak nie udało mi się zagłuszyć ogromnych wyrzutów sumienia. W pewnym momencie psychiczny ból stał się nie do wytrzymania. Przystanęłam na chwilę i podparłam się dłonią o pień drzewa. Próbowałam powstrzymać drżenie i łzy. Usiadłam pod rozłożystym dębem, podciągnęłam kolana do siebie i objęłam je rękoma. Wyciągnęłam z kieszeni skórzany portfel i otworzyłam go. Od razu zauważyłam zdjęcie trójki roześmianych osób. Wśród nich była mała dziewczynka oraz kobieta, którą w pasie obejmował młody mężczyzna. Wpatrywałam się w ich szczęśliwe twarze, a po policzku spływały mi łzy. W głowie szumiały mi słowa: Pozbawiłaś życia dwoje niewinnych ludzi…

Jestem ciekawa co będzie dalej. Mam tyle pytań. Zadam tylko jedno, ale MUSISZ mi na nie odpowiedzieć:P Czy Juliette będzie z którymś z Cullenów? Czy będzie z Jasperem? Ale on nie może zostawić Alice. Za bardzo się kochają. Czy spotka się jeszcze z Andrew? Juliette dołączy do Cullenów? Przejdzie na "wegetariańską" dietę?

Rozdział 5

"Nieoczekiwane spotkanie"

Od czterech dni czekałam na odpowiedni moment. Szykowałam się na zakupy. Oczywiście mogłam pojawić się w mieście, nie wzbudzając żadnych podejrzeń, dopiero wtedy, kiedy moje oczy staną się całkiem czarne. Przez większość czasu siedziałam pod drzewem i rozmyślałam. Po popełnionej zbrodni płakałam całą noc. Teraz zostało tylko okropne wspomnienie. Zdjęcie podarłam, bo chciałam zapomnieć. Mimo to nadal odczuwałam wyrzuty sumienia.

Znajdowałam się w dziwnym stanie. Spadałam w wielką czarną, otchłań i nie umiałam się stamtąd wydostać.

Właściwie większość czasu spędziłam na rozmyślaniu. Czy można nie zabijać ludzi? Czy Andrew na pewno powiedział mi prawdę? Oprócz tego moją głowę zaprzątały myśli, czy jestem jedynym „dziwnym” wampirem na świecie? Czy jest ktoś jeszcze, kto nie cierpi własnej natury? Westchnęłam ciężko i wstałam z ziemi. Czułam, że jestem strasznie głodna. Z tego wniosek, że mogę swobodnie wejść do centrum handlowego.

Swobodnie…. Po tym co zrobiłam, przestałam wierzyć, że wytrzymam wśród tylu kuszących zapachów.

Nie miałam jednak innego wyjścia. W duchu modliłam się, aby nikogo nie zaatakować. Biegłam w kierunku miasta i z każdym krokiem czułam się coraz gorzej. Wątpiłam w swoje możliwości. W końcu stanęłam na granicy miasta. Wciągnęłam kilka razy głęboko powietrze i ruszyłam przed siebie. Starałam się iść wolno, ale i tak przyłapywałam się na tym, ze szłam za szybko. Im bliżej centrum tym więcej ludzi. W powietrzu unosiły się ich piękne zapachy. Jednak ja parłam naprzód, idąc na spotkanie z silną wolą.

Przystanęłam przed wejściem do wielkiego centrum handlowego. Rozejrzałam się wokół. Do środka wchodziły tłumy nastolatków, zaganianych matek z małymi dziećmi, ciągle spieszących się biznesmenów oraz podziwiających szybki świat emerytów.

Nie ma tu dla mnie miejsca –przemknęło mi przez myśl.

Ruszyłam w kierunku wejścia. Pomieszczenie było przestronne i nowoczesne. Rozglądałam się z zaciekawieniem dookoła. Czułam na sobie spojrzenia ludzi. Z jednej strony na pewno zadziwiał ich mój strój, a potem wygląd. Moją uwagę przykuł mały sklepik na rogu. Nosił nazwę „Women”. Przeszłam przez próg i zaczęłam przeglądać ubrania. Szukałam czegoś ładnego i praktycznego. Znalazłam dwie pary ciemnych dżinsów. Pasowały idealnie. Jednak z wyborem bluzek miałam duży problem. Nigdy nie byłam znawcą mody i nie wiedziałam na którą się zdecydować. A wybór był ogromny. W końcu wybrałam dwie: ciemnozieloną w szare kwiaty, z długim rękawem, przewiązywaną pod biustem oraz turkusową z krótkim rękawem marszczoną na biuście. Oprócz tego kupiłam jeszcze szary sweter.

Następnie zadowolona udałam się do sklepu z butami. Długo szukałam odpowiednich. Wybrałam szare adidasy, chociaż podobały mi się buty na obcasie. Nie miałam jednak zamiaru latać w szpilkach po lesie. To niewygodne.

W sklepie sportowym kupiłam poręczną torbę na ramię, gdzie wsadziłam nowe rzeczy. Z tego wszystkiego, zapomniałam o ludziach. Nie liczyła się dla mnie ich pociągająca krew. Zadowolona szłam korytarzem w kierunku wyjścia. Uśmiechałam się delikatnie. Wciągnęłam nosem powietrze. Poczułam słodką woń, ale nie myślałam teraz o pragnieniu. Byłam z siebie dumna. Wytrzymałam dwie godziny wśród tylu smakowitych kąsków.

Nagle wpadłam na kogoś z impetem i z hukiem upadłam na ziemię. Poczułam słodką woń wampira. Przed swoimi oczami zobaczyłam bladą dłoń. Chwyciłam się jej i wstałam. Mężczyzna wpatrywał się we mnie zszokowany. Nagle przez jego twarz przebiegł cień uśmiechu. Poznałam go od razu. Miał oczy czarne jak węgiel.
Co on tu robi?
W pewnym momencie dotarła do moich nozdrzy kusząca woń. W naszą stronę szła młoda dziewczyna. Wampir odwrócił głowę w jej stronę, a potem uśmiechnął się do mnie przebiegle. Zanim zdążyłam zareagować już zmierzał w jej kierunku.

Przed moimi oczami stanęła wizja martwej nastolatki. W myślach rozpaczliwie powtarzałam: Andrew. Stój. Nie rób tego.

Nie zastanawiając się długo, ruszyłam za moim dawnym mistrzem. Musiałam za wszelką cenę obronić tę ludzką istotę.