Nasze teksty

c.d.n.



    Obudził mnie hałas dobiegający z kuchni. Okropne uczucie w postaci zimnej ołowianej kuli, jaka usadowiło się na dnie mojego żołądka, że to Gerrit włamuje się do domu a ja nadal siedzę jak idiota w łóżku zamiast coś zrobić, zastąpiło kolejne. Wysłannik piekieł właśnie natknął się na Lilly i zastanawiał, skąd u diabła, wziął się tu człowiek.
    Ta myśl sprawiła, że w następnej sekundzie naciągałem spodnie, szarpnąłem za klamkę, prawie wyrywając drzwi z zawiasów, i puściłem się biegiem przez korytarz. Jednocześnie wizualizowałem w umyśle kulę energii, która po chwili zmaterializowała się w mojej dłoni, strzelając iskrami na wszystkie strony.
    Cóż, zawsze mogłem skłamać, że działałem w obronie własnej.
    Wpadłem do kuchni, rozglądając się po wnętrzu z zamiarem posłania kuli w kierunku intruza, ale moje oczy zarejestrowały tylko obecność dziewczyny, która z przerażeniem wpatrywała się we wstrząsaną wibracjami połyskującą kulę energii, na której zaciskałem palce.
- Do cholery, gdzie on jest?! – krzyknąłem, dygocząc na całym ciele. Wygenerowanie takiej ilości energii prosto z umysłu wyczerpywało fizycznie.
- Kto? – jej głos graniczył z piskiem. Ogromne zielone oczy wyrażały całkowite zagubienie.
    Zdekoncentrowało mnie to na tyle, że kilka iskier spadło na drewniane deski podłogi wypalając kilkucentymetrowe czarne dziury.
- Nie mam pojęcia o kim mówisz! – krzyknęła na widok dymiących otworów. – Uspokój się!
    Gdy wreszcie dotarło do mnie co powiedziała, wypuściłem wstrzymywane od minuty powietrze. Płuca zapiekły jak diabli. Ból był otrzeźwiający i pozwalał normalnie myśleć.
- Jesteś pewna, że oprócz nas nikogo tu nie ma? – zapytałem. Przed oczami zatańczyły mi czarne i czerwone płatki. W dwóch susach dopadłem do drzwi prowadzących na taras i wypuściłem kulę, która uderzyła w najbliższe drzewo. Zostały z niego same drzazgi.
    Lilly wyglądała, jakby nie mogła się zdecydować, czy ma zacząć krzyczeć czy uciekać. Z otwartymi ustami wpatrywała się w stertę połamanych gałęzi i przetrącony na pół konar metrowej grubości. Podszedłem do niej na chwiejnych nogach i bezceremonialnie domknąłem jej szczękę. To gapienie się na połamane drzewo i na mnie jak na jakiegoś kosmitę wcale mi się nie podobało.
- Mój Boże, złamałeś drzewo za pomocą tego... – zamachała rękoma w powietrzu - ...czegoś! Co to było, na litość boską?!
    Zirytowany jej pytaniem opadłem na wznak na deski i zamknąłem oczy.
- Ochronna kula z energii kinetycznej wygenerowanej przez mój umysł.
    Nawet bez otwierania oczu mógłbym przysiąc, że znów wprawiłem ją w osłupienie.
- Kula. Z energii. Przez twój umysł – powtórzyła moje słowa. Usiadła obok. – Żaden normalny czlowiek tego nie potrafi.
- Nigdy nie twierdziłem, że nim jestem.
    Zapadła cisza przerywana jedynie szumem wiatru w koronach drzew i szelestem trawy. Uchyliłem powieki, żeby na nią spojrzeć. Przyglądała mi się bez cienia skrępowania, co trochę mnie rozbawiło.
- Co tak patrzysz? – zapytałem. – Czekasz, aż czułki wyrosną mi z głowy?
- Już chyba nic nie będzie w stanie mnie tu zaskoczyć – powiedziała, a jej wzrok zatrzymał się na moim prawym ramieniu. – Piękne wzory – wyrwało jej się. Zmieszana spuściła oczy.
- Mam tego więcej.
    Wyciągnąłem przed siebie prawą rękę z wytatuowaną niebieskim tuszem na nadgarstku cienką bransoletką. W jej oczach rozbłysło zaciekawienie.
- To tylko ozdoba czy też służy do czegoś innego?
    Uśmiechnąłem się.
- Do czegoś innego. Jest niezbędna przy wypowiadaniu jakichkolwiek zaklęć. Tusz, którego użyto do zrobienia rysunku, jest magiczny. To gwiezdny pył.
- A to? – wskazała palcem na dwa rzędy maleńkich złotych gwiazdek na drugim nadgarstku. Uniosłem rękę do światła. Drobne, złote plamki rozjarzyły się w słońcu. – Dzięki temu zamieniasz się w ropuchę?
    Całym moim ciałem wstrząsnął śmiech. Nie spodziewałem sie usłyszeć czegoś takiego więc moja reakcja była spontaniczna.
- Nie – odparłem kiedy już mogłem normalnie mówić – dzięki temu rany szybciej się goją. Te magiczne i te zwykłe. Ten tatuaż jest z czasów gdy pracowałem dla Królestwa. Każdy z nas musiał taki mieć. Inaczej nie byłoby z nas żadnego pożytku, gdybyśmy mieli zginąć od razu podczas pierwszej misji – wyjaśniłem.
    Usiadłem, żeby pokazać jej rysunki na plecach – bliźniaczą parę anielskich skrzydeł.
- To jeden z moich pierwszych tatuaży. Zrobiłem go, gdy tylko wróciłem do domu po paru latach mieszkania na ziemi. Dokładnie wtedy, gdy zorientowałem się, że odziedziczyłem zdolności po ojcu – dotknąłem skóry na plecach. W końcach palców odezwało się znajome mrowienie. – Dzięki tym skrzydłom mogę się przemieścić w dowolnie wybrane miejsce na terenie Królestwa.
    Lilly wpatrywała się w lśniące bielą lotki wyrysowane na moich plecach.
- Są piękne – szepnęła, dotykając jednocześnie prawego skrzydła. Poczułem się, jakbym przed chwilą sam oberwał ochronną kulą. Zacisnąłem zęby. Zupełnie jakby kopnął mnie prąd o natężeniu dwunastu tysięcy woltów.
- Ale ich wykonanie było cholernie bolesne – powiedziałem, ale natychmiast umilkłem, gdy tylko usłyszałem swój świszczący i zgrzytliwy głos.
    Luke, weź się w garść, ty neurotyczny astmatyku.
- Bolesne? – zabrała rękę a ja poczułem się o niebo lepiej. Napięcie w moim ciele zelżało.
- Jak wszystkie tatuaże wykonane za pomocą gwiezdnego pyłu. Sama widzisz, ż ten jest największy ze wszystkich. Wykonanie go zajęło mi dwa miesiące. Dwa miesiące spania wyłącznie na brzuchu i niekończące się poprawki konturów – westchnąłem. – Ból był nie do zniesienia, zupełnie jakbym miał pod skórą litr kwasu. Żeby normalnie funkcjonować musiałem się dzień w dzień szprycować prochami. Masz szczęście, że trafiłaś tu teraz, bo parę lat temu nie miałbym żadnych skrupułów, żeby wywalić cię na zbity pysk.
    Zabrzmiało to trochę brutalniej niż zamierzałem.
- Wierzę ci. Skoro biegasz po domu ze świetlistymi kulami, które rozbijają przedmioty na atomy to na pewno mną byś się nie przejmował. Lepiej powiedz do czego służy ten ostatni.
    Ruchem głowy wskazała na smoliście czarne centryczne koła na ramieniu.
- Do wykrywania zagrożeń. Robi się wtedy przeraźliwie zimny. To prezent od znajomego maga, do którego się dzisiaj wybieramy.
- My?
- Chyba chcesz wrócić do domu tak szybko, jak tylko się da, prawda?
    Na dnie zielonych oczu zalśniła nadzieja.
- Prawda.


- Podejdź bliżej i obejmij mnie.
- Słucham?
    Machnąłem ręką ze zniecierpliwieniem. W każdej chwili na progu mojego domu mógł się pojawić Gerrit. Wolałem zwiewać stąd póki jeszcze mieliśmy czas.
- Inaczej pozostaniesz poza zasięgiem mojego pola i nie będę cię mógł przerzucić przez czasoprzestrzeń. Lub jeśli wolisz, żeby twoja dusza rozszczepiła się na kilka części, co jest cholernie bolesne, i została uwięziona w innym wymiarze, to proszę bardzo.
     W miarę jak mówiłem, zielone oczy rozszerzały się ze zdumienia.
- Mogę dodać do tego zupełne szaleństwo, jeśli twoja dusza na zawsze odczepi się od ciała, albo opcję zamienienia się w ogarniętego morderczym szałem upiora. No, to co wybierasz? Będziesz tak stać czy zrobisz co ci każę?
    Żeby ją trochę pogonić, wymruczałem kilka zaklęć w języku, którego nie rozumiała, a moje skrzydła rozbłysły oślepiającym białym światłem.
- Chodź tu, przecież cię nie ugryzę.
    Światło otoczyło mnie niczym świetlisty kokon. Wyciągnąłem rękę.
- Dobra, raz kozie śmierć – powiedziała Lilly i znalazła się we wnętrzu drgającego blasku. Przytuliła się do mnie tak mocno, jakby chciała połamać mi wszystkie żebra. – Hmm, nie jest tak źle, jak myślałam – ledwo rozróżniałem jej słowa, bo twarz miała schowaną w moim ramieniu.
    Uśmiechnąłem się do siebie i otworzyłem przejście.
- Zaraz będzie gorzej.


    Wylądowaliśmy przed zamczyskiem Ciliana na skalistym Cienistym Wybrzeżu. Za nami rozciągało się Morze Krwi, zawdzięczające swą wdzięczną nazwę purpurowym zachodom słońca zabarwiającym fale żywą czerwienią. Przed nami wznosiły się poszarpane strome skały i wcięcie w zatoce prowadzące do zamku.
    Lilly puściła mnie i zrobiła kilka chwiejnych kroków naprzód. Nie zdziwiłbym się wcale, gdyby teraz zwymiotowała. Ja za kilkoma pierwszymi razami rzygałem jak kot. Podróżowanie w taki sposób nie należało do przyjemnych. Wrażenie było podobne do szaleńczej jazdy na rollercoasterze.
- Jezu, Luke, jak ty to wytrzymujesz? – klapnęła ciężko na piasek, łapczywie wciagając powietrze do płuc. Chorobliwa bladość jej skóry podkreślała cienie pod oczami. Na czoło wystąpiły kropelki potu, zielone oczy przygasły.
- Lata praktyki.
    Patrzyłem na nią i czekałem, aż dojdzie do siebie na tyle żeby podjąć wędrówkę do zamku. Pierwszy raz odezwała się do mnie po imieniu. W jej ustach zabrzmiało jakoś inaczej, bardziej miękko i melodyjnie, co wytrąciło mnie na chwilę z równowagi. Cholera, co się z tobą dzieje, Luke?
    Klęknąłem przed nią na mokrym piachu i przycisnąłem do siebie, oddając jej odrobinę swojej energii.
- Co ty wyprawiasz? – mruknęła z nosem w mojej szyi.
- Lepiej ci? – zignorowałem jej pytanie.
- Uhm – objęła mnie w pasie i zamknęła oczy. – Czuję się już całkiem dobrze, nie musisz miażdżyć mi kręgosłupa – poczułem jak jej usta rozciągają się w uśmiechu. Wysunęła się z moich objęć i położyła rękę na ramieniu. – W moim świecie jak lekarz zrobiłbyś prawdziwą furorę.
- Ekhm, dzięki – pomogłem jej wstać. – Dojdziesz o własnych siłach? – spytałem, patrząc w kierunku wysokich, wykutych w skale schodów prowadzących do wrót zamku.
    Lilly podążyła wzrokiem za moim spojrzeniem.
- Gdybym zemdlała ze zmęczenia, to możesz mnie nawet uderzyć w twarz, żebym tylko odzyskała przytomność i pokonała te schody.


    Na szczęście nie musiałem uciekać się do bicia, żeby zmusić Lilly do wspinaczki. Gdy w końcu stanęliśmy przed wykutymi z czarnego matowego metalu drzwiami, za którymi kryło się nasze wybawienie, ja i moja towarzyszka spływaliśmy potem.
- Nareszcie! – zawołała Lilly pokonując ostatni stopień.
    Oparłem się o skalną ścianę, żeby trochę odpocząć. Sygnał ostrzegawczy w postaci promieniującego zimna przyszedł odrobinę za późno.
- Nie ruszaj się! Nie dotykaj... – wrzasnąłem w momencie, w którym Lilly złapała za ogromną klamkę.
    Zdążyłem ją odepchnąć na tyle, że pułapka zamknęła się na mnie. Jedwabista siatka srebrnych nici opadła i unieruchomiła mnie w dwie sekundy. Szarpanie się nie miało najmniejszego sensu, jeżeli nie chciałem odciąć sobie ręki.
- Cilian, ty parszywy sukinsynu! Natychmiast zabieraj stąd to cholerstwo!
    Lilly opadła na kolana i próbowała uwolnić mnie z lśniącej sieci.
- Zostaw, pokaleczysz sobie palce – powiedziałem przez zaciśnięte żeby, czując się jak jakiś kretyński baleron związany sznurkiem.
- Wybacz, Luke, ale dzisiejsze czasy są wyjątkowo niespokojne – rozległ się na naszymi plecami aksamitny głos maga.
    Lilly zrobiła groźną minę.
- Natychmiast to z niego zdejmij!
    Fiołkowe spojrzenie Ciliana podążyło w jej kierunku. Jego oczy rozszerzyły się ze zdumienia.
- Przyprowadziłeś ze sobą człowieka?!
    Obrzuciłem go złym wzrokiem.
- Słyszałeś, co powiedziałam, cholerny magu od siedmiu boleści?! Uwolnij go z tej przeklętej siatki! – wydarła się Lilly i mało brakowało, a zaczęłaby okładać Ciliana swoimi małymi piąstkami.
- Spokojnie! Bez nerwów – Cilian machnął ręką i srebrna sieć zniknęła. Marzyłem żeby obić mu pysk za to upokorzenie.
- To tak wita się dawno niewidzianych przyjaciół? – podniosłem się z ziemi i otrzepałem ubranie z kurzu.
- Sorry, Luke, ale ostatnio coś często zdarzają się tu napaście i rozboje, a tak się składa, że mój zamek jest jedyną rzeczą wartą obrabowania w promieniu stu mil.
- Och, dobrze, wybaczam ci. Wpuścisz nas?
    Cilian zmarszczył brwi.
- Niech zgadnę. Masz problem, który tylko ja mogę rozwiązać.
- Czytasz w moich myślach.


- Zwariowałeś? Nie mogę tego zrobić.
    Starałem się nie patrzeć na Lilly i na jej reakcję. Musiało ją to kosztowac sporo nerwów. Gdyby chciała sobie popłakać to nie miałbym nic przeciwko temu.
    Cilian przechadzał się po swojej mrocznej pracowni wypełnionej przeróżnymi dziwacznymi przedmiotami i stertami oprawnych w skórę ksiąg. Pod wysoko sklepionym sufitem fruwała mała chimera z zawieszonym na szyi srebrnym dzwoneczkiem. Między drewnianymi regałami zawalonymi papierzyskami można było dostrzec fragmenty cielska osiemnastometrowego pytona, którego Cilian hodował jako zwierzę domowe. Faszerował go magią dzięki czemu stokrotnie powiększył jego naturalne wymiary. Właśnie mignął mi przed oczami jego łeb wiekości sporego ziemskiego samochodu. Wzdrygnąłem się z obrzydzenia. Cilian naprawdę miał nierówno pod sufitem. Żeby tylko Lilly tego nie zobaczyła.
- Dlaczego? Znasz się na tym jak mało kto.
    Uśmiechnął się mile połechtany. Jego wielkiemu magicznemu talentowi dorównywała tylko jego próżność.
- Luke, proszę cię. Nie rób ze mnie idioty. Kogo wyślą za tobą tym razem?
    Przygryzłem wargę. Okłamywanie Ciliana nigdy nikomu nie przyniosło niczego dobrego.
- Obstawiałbym Gerrita.
    Mag gwizdnął przez zęby.
- No pięknie! I prosisz mnie, żebym pomógł tej twojej śmiertelniczce wrócić tam skąd przyszła wiedząc, że prawdopodobnie ten cholerny upiór siedzi ci na karku? Co mu powiesz, gdy zapyta cię kto przeszedł przez przejście? Że to Królewna Śnieżka?
    Zrobił gwałtowny zwrót tak, że jego długie szaty zafurkotały w powietrzu.
- Moja droga, czy nasz kochany Luke powiedział ci co się robi w Królestwie z takimi jak ty?
    Lilly spojrzała na mnie pytającym wzrokiem. Zanim coś powiedziałem, odezwał się Cilian.
- Królestwo nie może pozwolić sobie na zagrożenia z zewnątrz – zaczął – dlatego każdy przypadek naruszenia porządku kończy się unicestwieniem go jeszcze w zarodku.
    Zielone spojrzenie przewiercało moje plecy na wylot.
- Chcesz powiedzieć, że będą próbowali mnie zabić?
- Próbowali to mało powiedziane! – zawołał Cilian.
- Mógłbyś się zamknąć?
- Po tym, jak skończą z tobą, zabiorą się za tych, którzy pomagali ci w ucieczce, czyli za Luke’a i za mnie – dźgnął się palcem w pierś. – Wtedy żegnajcie marzenia o spokojnej starości.
- Cilian, do jasnej cholery, zamknij jadaczkę! – warknąłem wściekły.
    Lilly przestała zwracać na nas uwagę.
- Więc twoje próby ratowania mnie opierają się na założeniu, że i tobie się oberwie jeśli nie pomożesz mi stąd zniknąć, prawda Luke? – jej drobne dłonie zacisnęły się na oparciu fotela. Wstała z miejsca i podeszła do okna. – Boisz się, że dobiorą ci się do dupy, bo dowiedzą się, że zamiast jakiegos pieprzonego demona w twoim ogródku wylądowałam ja, tak?! – głos jej się podniósł i boleśnie ranił moje uszy. Z każdym następnym słowem było coraz gorzej.
- No to siedź i patrz jak twoja jedyna przeszkoda na drodze do wiecznego szczęścia postanowiła wybawić cię od problemów.
    Gwałtownym szarpnięciem otworzyła okno i skoczyła.
Zanim zdążyłem pomyśleć co robię, wskakiwałem już na parapet i leciałem w dół pośród ogłuszającego świstu wiatru wyciskającego z płuc powietrze. Spadłem na kryty dachówką taras i zacząłem ześlizgiwać się w dół. Jezus Maria, dziewczyno, sam cię zabiję jak tylko dostane cię w swoje ręce.
    Zaparłem się piętami o wystający kilka centymetrów w górę kraniec dachu i dostrzegłem małą drobną dłoń zaciśniętą na gargulcu wieńczącym jego lewy róg. Położyłem się na brzuchu i ostrożnie, milimetr po milimetrze, zacząłem przesuwać w tamtym kierunku. Po kilku minutach zobaczyłem Lilly wiszącą ponad szczytami poszarpanych skał.
- Do jasnej cholery, czy ty wszędzie musisz za mną łazić? – krzyknęła, kołysząc się na wietrze. Nie miałem pojęcia, jak udało się jej utrzymać cały ciężar swojego ciała jedną ręką.
- Natychmiast podaj mi rękę! – wrzasnąłem gotując się z wściekłości. – Postradałaś rozum?! Chcesz się zabić?! Jeśli zrobisz to po tej stronie, umrzesz także po drugiej! – przysunąłem się na tyle blisko, że mogłem dotknąć jej palców.
- Och, nie udawaj, że coś cię to obchodzi! Twój stuknięty magik wyraźnie powiedział, jakie będą tego konsekwencje! Do cholery, Luke, jak będę się chciała zabić, to na pewno to zrobię. Natychmiast puść moją rękę! Słyszysz?!
- Zwariowałaś... – jęknąłem z wysiłku i podciągnąłem ją w górę. – Podaj drugą rękę!
- Ani mi się śni!
    Czepiając się dachu udało mi się wciągnąć ją do połowy. Gdyby nie wierzgała nogami, poszłoby znacznie sprawniej.
- Luke, ty kretynie, puść mnie!
- Nigdy w życiu – szepnąłem w jej splątane włosy, przyciskając do siebie tak mocno, że musiało ją boleć. – Ty cholerna wariatko. O mało przez ciebie nie umarłem – głos tak mi drżał, że ledwo rozumiałem co mówię.
- Tylko nie zacznij płakać.
- Lepiej ty zacznij, bo właśnie uratowałem ci życie.
- Luke, cały drżysz – powiedziała kładąc mi rękę na policzku.
- Bo jestem na ciebie wściekły. Nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo.
    Zielone oczy były pełne troski. Błyszczały od łez.
- O Boże, Luke, przepraszam. Ja nie chciałam... Nikt ci nie kazał za mną skakać! – rzuciła oskarżycielskim tonem.
- Lepiej wracajmy do środka zanim cię stąd zrzucę.


- Jak się czuje?
- Dobrze.
- W porównaniu do ciebie na pewno – mruknął Cilian, gdy po kolacji Lilly udała się do swojej sypialni, zostawiając nas samych. – Znowu brałeś to świństwo – skrzywił się z niesmakiem. – Pozwolisz, że coś z tym zrobię.
    Zaintonował niską pieśń bez słów i nakreślił kilka znaków w powietrzu. Zaklęcie uzdrawiające rozlało się błogim ciepłem po całym moim ciele, skupiając się szczególnie na świeżo zabliźnionej ranie w boku.
- Cholera, dostałeś czarną magią. Ciągle widać ślady, czuję je.
- Trzy dni temu ktoś próbował mnie zabić.
- A teraz ta śmiertelniczka.
    Wyraźnie czekał na jakąś określoną reakcję z mojej strony, ale ja nie zamierzałem niczego okazywać. Rozczarowany Cilian mruknął coś niezrozumiałego i upił łyk wina.
- No dobra, Luke. Tym razem ci pomogę, przez wzgląd na naszą przyjaźń. Rozpocznę przygotowania do ponownego otwarcia się przejścia. To mi zajmie góra jeden dzień. Tyle chyba możecie poczekać, co?
- Jasne – kiwnąłem głową. – Dzięki, stary.
- Od czego są przyjaciele.


    Leżałem w ciemności nie mogąc zasnąć. W głowie po raz tysięczny przewijały się obrazy z dzisiejszego dnia. Biała jak papier ze strachu, uparta twarz Lilly i jej drobne palce z taką siłą zaciśnięte na dachówkach co chwila powracały do mnie jak upiór z przeszłości.
    Drzwi do sypialni skrzypnęły cicho. Po podłodze rozległy się ledwie słyszalne kroki bosych stóp. W zupełnych ciemnościach nie mogłem rozróżnić żadnych kształtów, wszystko się ze sobą zlewało.
- Luke? – szepnął głos.
- Tutaj.
    Lilly podeszła do łóżka i zanim zdążyłem ją powstrzymać, złapała za skraj kołdry i wsunęła się do środka.
- Przepraszam, nie mogłam tam spać – wyjaśniła szeptem. – Za ścianą coś chrobotało i szurało, jakby ktoś coś ciągnął po podłodze. Bałam się.
    Na samą myśl, że to „coś” mogło być ukochanym wężem-mutantem Cilliana, ciarki przeszły mi po krzyżu.
- W porządku, nic się nie stało – odszepnąłem.
    Jakiś czas leżeliśmy w milczeniu.
- Naprawdę chciałaś się zabić?
    Kołdra zaszeleściła, gdy Lilly przysunęła się bliżej.
- Chyba tak – powiedziała w końcu. – Sama nie wiem. Byłeś kiedyś uwięziony w pułapce bez wyjścia? I nie mam tu na myśli tej srebrnej sieci – nie byłem pewien ale chyba się uśmiechnęła.
- Zdarzyło się parę razy – przyznałem.
    Nie mogła zobaczyć mojej twarzy i chyba dlatego było mi łatwiej o tym rozmawiać.
- Długo to trwało?
    Zamyśliłem się.
- Kilka godzin lub dni.
- Szybko udawało ci się znaleźć rozwiązanie.
- Gdyby było inaczej, nie rozmawialibyśmy o tym teraz a ja już dawno gryzłbym piach – założyłem ręce pod głowę. – A ty długo tkwisz w swojej?
- Pięć lat.
    Gwizdnąłem cicho przez zęby.
- Dopiero niedawno odkryłam, że jestem w związku bez przyszłości – westchnęła ciężko, przewracając się na bok. – Brian to taki palant. Jak mogłam wcześniej tego nie zauważyć?
- Chcesz, żebym go popieścił moją kinetyczną kulką? – zaproponowałem uśmiechając się w ciemnościach.
    Po prawej stronie łóżka usłyszałem zduszony chichot.
- To całkiem niezły pomysł ale nie chcę żeby go potem zamknęli w wariatkowie. Sam rozumiesz, że nieczęsto mamy okazję spotkać kogoś, kto potrafi rzucać czymś takim. Ale dzięki za propozycję.
    Z łatwością potrafiłem wyobrazić sobie jak Brian z dzikim wrzaskiem ucieka w podskokach przed moją kulą.
- Pamiętasz jak powiedziałeś, że jeśli umrę po tej stronie, to to samo czeka mnie po drugiej? Dokładnie w tym momencie przed oczami stanęły mi twarze moich rodziców. Jak mogłam być taka głupia i samolubna, żeby nie pomyśleć co się z nimi stanie? Na pewno nie mogliby się pogodzić z moją stratą. Załamaliby się, tak jak wszyscy rodzice po śmierci jedynego dziecka.
    Odszukała w ciemności moją rękę i uścisnęła ją.
- Jestem pewna, że twoi rodzice zachowaliby się tak samo.
    Wyswobodziłem palce z jej uścisku.
- Moi rodzice nie żyją.
    Pewnie patrzyła na mnie zastanawiając się co powiedzieć.
- Przepraszam, nie wiedziałam.
- Nie musisz przepraszać.
    Z rozmysłem odrzucałem jej troskę i współczucie, żeby nie poczuć się słaby. Coś ścisnęło mnie za gardło a w sercu odezwał się dawno zapomniany bolesny uścisk. Nie chciałem okazywać przy niej swojej słabości. Nienawidziłem swoich rodziców tak mocno, jak kiedyś ich kochałem, i nic nie mogło tego zmienić.
    Jednocześnie potrzebowałem podzielić się z kimś całym swoim gniewem i żalem, rozczarowaniem i smutkiem, które wypełniały moje serce po same brzegi. Ale nie mogłem tego zrobić. Chciałem, żeby ta śmiertelniczka zapamiętała mnie jako kogoś, komu zawdzięcza życie a nie jako rozgoryczonego człowieka, którym nawet nie byłem.
- Powiesz następnym razem – odezwała się po chwili dłuższej niż wieczność.
    Znowu mnie zaskoczyła. Czy to się kiedyś skończy?
- Planujesz tu wrócić? – spytałem, okazując chociaż tyle rozsądku, żeby nie zdradzić jak bardzo spodobał mi się ten niedorzeczny pomysł.
- Nie chcesz żebym wróciła? – coś w jej głosie kazało mi powiedzieć prawdę.
- Chciałbym. Pod warunkiem, że Cilian znowu zgodzi się nam pomóc.
- Zmuszę go jeśli nie będzie chciał. Luke?
- Hmm?
- Strasznie tu zimno. Mogę się do ciebie przytulić?
- Zadajesz dziwne pytania.
- Przysięgam, że nie będę cię napastować ani nic z tych rzeczy.
- Słowo harcerza?
- Słowo.
    Przytuliła się do mojego boku, kładąc zziębnięte dłonie na piersi.
- Zmarzłaś – powiedziałem, nakrywając je swoją ręką, żeby się ogrzały.
- Mówiłam ci. Dobranoc, Luke.
- Dobranoc.


    Pierwsze promienie słońca wpadły do pokoju, rozświetlając swoim blaskiem wszystkie kąty. Słoneczne światło rozpraszało cienie i załamywało się delikatnie na drobnej twarzy na poduszce obok. Obudziłem się przed kilkoma minutami, akurat żeby podziwiać piękny spektakl rozgrywający się na moich oczach.
Plamki słońca przesączające się przez okno rozbłysły na ciemnych włosach, zapalając migotliwe iskierki w ciężkich splotach. Po chwili zatrzymały się na rzęsach, które rzuciły cień na skórę policzków. Sińce pod oczami zniknęły a skóra w tych miejscach nabrała przejrzystego perłowego odcienia. Światło przepływające między szczupłymi palcami uwidaczniało drobinki pyłu wirujące w powietrzu.
    Jasną skórę policzków i nosa znaczyły prawie niewidoczne cętki piegów. Usta w kształcie pękniętego na pół serca intrygowały, ukryte w półcieniu. Właśnie im poświęciłem najwięcej czasu. Dopiero po jakimś czasie zauważyłem, że rozciągnęły się w uśmiechu.
- Zastanawiam się, co też może ci chodzić po głowie – odezwała się, gdy pochwyciłem spojrzenie jej zielonych oczu.
    Zaczerwieniłem się zupełnie jak nastolatek.
- Och, nie wierzę! – roześmiała się wesoło. – Luke Penn, wielki wojownik walczący za Królestwo, spiekł raka. Powiedz mi jak to u was jest? Pytacie kobiety o zgodę, czy po prostu się na nie rzucacie? – zielone oczy błyszczały z uciechy.
- Właśnie miałem cię obudzić ale wyglądałaś tak... – nie mogłem znaleźć odpowiedniego słowa – no, wiesz o co mi chodzi, że po prostu nie mogłem przestać się na ciebie gapić – w tym momencie policzki zaczęły mnie palić żywym ogniem.
- Jesteś zupełnie niemożliwy! – roześmiała się wyskakując z łóżka. Zapięta pod szyję koszula nocna do samej ziemi z mnóstwem falbanek upodabniała ją do wielkiego balonu.
- Mój Boże, co ty masz na sobie? – zawołałem wybuchając śmiechem, od którego zatrzęsło się łóżko.
    Prostując plecy z godnością królowej, Lilly zrobiła kilka kroków w przód i w tył.
- Ładna, prawda? Cilian ją dla mnie wyczarował.
- Jest okropna.
    Przewróciła oczami
- Czepiasz się szczegółów.
- Wiem, co mówię – powiedziałem, wciągając spodnie i podkoszulek. – Moja świętej pamięci babka miała identyczną. Gdy byłem mały, zawsze wyobrażałem ją sobie jako ducha snującego się po mrocznych korytarzach i piwnicach.
- Cóż, ja z pewnością nie jestem duchem – okręciła się na pięcie z furkotem falban. – Ale masz rację, jest nieziemsko paskudna. Będę w niej chodzić dopóki Cilian nie wypierze jakimś zaklęciem moich ubrań – wskazała na złożone w kostkę granatowe dżinsy, różową bluzkę i czarną marynarkę. Mokre i powalane piachem buty na obcasie stały obok krzesła.
- Przydałyby się trampki. Narysuj je i poproś żeby wyczarował.
- Dzięki za radę. Chodźmy na śniadanie, umieram z głodu.


    Po śniadaniu zostawiliśmy Ciliana w jego pracowni żeby mógł się przygotować do otwarcia przejścia i wybraliśmy się na spacer do przystani. Spienione grzbiety fale łagodnie rozbijały się o piaszczysty brzeg plaży, wyrzucając z morza wygładzone kawałki drewna i wodorosty. Na niebie kołowały stada mew. Za nami rozciągała się ciemnozielona ściana lasu, gdzieniegdzie widać było powalone przez sztorm pnie drzew z ogołoconymi z liści konarami, które pokrywały lśniące w słońcu kryształki soli.
- Jest prawie tak samo jak nad naszym morzem – odezwała się Lilly po chwili ciszy.
    Zamknęła oczy, wsłuchując się w jego jednostajny szum i pokrzykiwania mew. Siedzieliśmy na piasku w cieniu rzucanym przez las, opierając się o pień wielkiego drzewa.
- Jedyne czym się różnią, to zamek czarnoksiężnika w tle – uśmiechnęła się lekko. Bryza rozwiewała jej ciemne włosy. – Luke?
- Tak?
    Patrzyła teraz na mnie. W dłoniach trzymała gałązkę, łamiąc ją na coraz mniejsze kawałki.
- Bardzo byś się wściekł, gdybym została?
    Spojrzałem na nią tak, jakbym ją widział pierwszy raz w życiu, i wstałem. Bez słowa ruszyłem między drzewa.
- Luke? – za sobą usłyszałem szelest odsuwanych gałęzi i trzask pękających pod stopami patyków. – Luke? Powiedziałam coś nie tak?
    Uparcie próbowałem zignorować jej pytanie, tak samo jak nieśmiale kiełkującą w sercu nadzieję, że to mogło się udać. Do cholery, Luke, bredzisz od rzeczy. Samolubny z ciebie dupek. Ona nie może tu zostać. Taki z ciebie wojownik za Królestwo, że zapomniałeś że nie należy się za bardzo przywiązywać do ludzi i przedmiotów, bo prędzej czy później poniesie się tego konsekwencje. A one z pewnością nie będą przyjemne.
- Luke! Nie możesz mnie ignorować do końca świata! – złapała mnie za rękaw ale wyrwałem się i uparcie szedłem do przodu. Byle dalej od niej.
- Luke! Nie wrócę do swojego dawnego życia udając, że nic z tego nie miało miejsca!
    Potknęła się i upadła ale nie zwróciłem na to uwagi. Dogoniła mnie po kilku minutach.
- Chyba nie masz wyjścia, jeśli nie chcesz żeby to ciebie zamknęli w wariatkowie.
- Zwolnij, na litość boską! Nie mogę za tobą nadążyć!
- Wcale nie chcę, żebyś nadążyła – mój własny głos zabrzmiał jakoś obco.
    Ledwie to powiedziałem, a nadzieja w moim sercu przybrała na sile. Czułem się strasznie, jakby coś rozrywało moje bezużyteczne serce na kawałki i składało je w całość. I tak w nieskończoność. Paskudne uczucie.
- Posłuchaj, może je wcale nie chcę wracać? Może podoba mi się tu na tyle, że mogłabym zamieszkać w twoim świecie?
    Jej pytania zapadały głęboko w moje serce, odciskały się na nim jak tatuaż. Bolało jakby ktoś przypalał mnie ogniem. Czemu jeszcze nie zacząłem krwawić?
- Nie możesz tu zamieszkać. Ktoś musiałby cię przeprowadzić.
- Ty mógłbyś to zrobić.
    Czułem jej zdyszany oddech na karku. Nie dawała za wygraną więc przyśpieszyłem kroku.
- Zastanów się co mówisz – szum krwi zagłuszał wszystkie dźwięki. W głowie huczało mi od natrętnych myśli. Parłem do przodu, jakby od tego zależało moje życie. W pewnym sensie tak nawet było.
- Dlaczego?
- Bo gdyby coś poszło nie tak, mógłbym cię zabić. To skomplikowane. Nie wystarczy tylko pomyśleć i pstryknąć palcami.
- Ale mógłbyś spróbować? – wierciła mi dziurę w brzuchu. Znów się potknęła o wystający korzeń i prawie straciła równowagę.
- Jasne, że bym mógł.
    Prawie widziałem, jak uśmiecha się z przeczuciem, że wygrała.
- Ale nie chcę.
    Coś dziwnego stało się z moim sercem. Po serii gwałtownych uderzeń nagle się zatrzymało. Ja też się zatrzymałem. Z tyłu nie dochodził żaden dźwięk. Martwa cisza otoczyła las. Nie czułem już wiatru na twarzy. Właściwie niczego nie czułem. Tylko ta przygniatająca nienaturalna cisza dzwoniąca w uszach.
    Odwróciłem się powoli, bojąc się tego co zaraz zobaczę.
    Lilly przyglądała mi się przez chwilę z szeroko otwartymi oczami. Zielone tęczówki pociemniały, przybierając kolor otaczającej nas puszczy. Wbiła wzrok w swoje buty i stała tak zaciskając i rozprostowując palce. Chyba nie chciała żebym widział jak bardzo drżą jej ręce. Powoli zrobiła krok do tyłu, potem kolejny i następny, i już uciekała przez las ani razu nie oglądając się przez ramię.
    Stłumiłem odruch, żeby pobiec za nią i zastanawiałem się, jak to możliwe, że nie czuję własnego serca. Nagle zabrakło mi tchu a klatkę piersiową przygniótł ogromny ciężar. Moje zbuntowane serce karało mnie za głupotę i nieposłuszeństwo. Z nosa pociekła mi krew. Starłem ją wierzchem dłoni. Uścisk zelżał gdy znów podjęło normalny rytm.
    Co nie zmieniało faktu, że czułem się rozdarty na pół a niewidzialna rana jeszcze długo nie miała się zabliźnić.


    Przez resztę dnia wytworzyło się między nami napięcie, którego nawet Cilian nie mógł zignorować. Gdy Lilly wykręciła się od kolacji, tłumacząc to bólem głowy i brakiem apetytu, zapytał wprost co się stało.
- Pokłóciliście się?
- Skąd ci to przyszło do głowy?
- Wyczytałem w szklanej kuli – rzucił ironicznie. – Stąd, że śmiertelniczka zachowuje się jakbyś jej nadepnął na odcisk. A ty chodzisz wściekły i wszystko cię drażni.
- Niezła ta twoja szklana kula – mruknąłem, zagłębiając się w fotelu i wyciągając nogi w stronę ognia płonacego na kominku. – Ta twoja „śmiertelniczka”, jak to lubisz ją nazywać, poprosiła mnie o coś, co zahacza o skrajną głupotę.
- Powiesz mi coś więcej, czy mam ci wejść do umysłu i poszukać samemu? – westchnął zniecierpliwiony.
- Chce tu zostać.
    Fiołkowe oczy maga nie wyrażały żadnych uczuć.
- Chce tu zostać – powtórzył zamyślony. – Czy ona przypadkiem nie zwariowała?
    Wzruszyłem ramionami.
- Też się nad tym zastanawiam.
- I co jej powiedziałeś?
    Zmrużyłem oczy przed blaskiem bijącym z kominka. Kilka iskier wystrzeliło w powietrze i zgasło.
- Że nic z tego.
- Luke?
- Hmm?
    Ciepło płynące z ognia rozgrzewało sprawiając, że pulsująca przenikliwym zimnem dziura w piersi mniej bolała. Poszarpane brzegi skute lodem roztapiały się i nie kaleczyły już tak bardzo.
- Zaryzykuję stwierdzenie, że się do niej przywiązałeś – powiedział wolno Cilian. – Teoretycznie mogłoby się tak stać.
- Teoretycznie – zgodziłem się.
- Teoretyzując dalej, mógłbyś się zgodzić spełnić jej prośbę. Jeżeli chce tu zostać z własnej woli i zdaje sobie sprawę z konsekwencji, nie możesz zmusić jej do powrotu.
- Cilian, przyjacielu, wiem co chcesz mi powiedzieć, ale tak samo jak ja zdajesz sobie sprawę z tego, że to tylko chwilowe. Przekonasz się, że jak tylko zobaczy przejście, zapomni o wszystkim i będzie chciała wrócić. A ma do kogo wracać – odparłem z naciskiem.
    Mag nie odezwał się już, zajęty własnymi myślami.


    Dręcząca mnie bezsenność sprawiła, że miałem dwa razy więcej czasu na rozmyślania i jałowe analizy tego co zaszło. Nie mogłem znaleźć sobie miejsca i snułem po zamku jak upiór. Odruchowo wybierałem korytarze, które szerokim łukiem omijały sypialnię Lilly. Zawędrowałem aż na wieżę astronomiczną, do której prowadziły wąskie strome schodki. Atmosfera odosobnienia panująca w tym miejscu sprzyjała myśleniu. Pierwszy raz od bardzo dawna miałem na to czas.
    Drzwi ustąpiły pod delikatnym naciskiem. Wszedłem do środka. Zgodnie z przeznaczeniem, na środku okrągłego pokoju z otworem w dachu stała luneta, przez którą Cilian obserwował odległe konstelacje gwiazd.
    Położyłem się na plecach przy najbliższym oknie i patrzyłem na odwrócone do góry nogami czarne niebo usiane srebrnymi plamami gwiazd. Moje myśli wypełnił obraz ust w kształcie pękniętego serca. Poszarpane brzegi rany natychmiast zapłonęły czerwienią. Przygryzłem wargi, żeby nie jęknąć z bólu. Daleko w górze srebrne zimne gwiazdy mrugały złośliwie, napawając się moim cierpieniem.
    To, że ktoś tu za mną wszedł bardziej poczułem niż usłyszałem.
- Och... Przepraszam, nie wiedziałam, że ktoś tu jest o tej porze... Już wychodzę.
    Szelest materiału przy drzwiach.
- Zaczekaj. Nie odchodź.
    Chwila wahania. Znowu szelest. Odgłos zamykanych drzwi.
- Jestem tu.
    Widmowa postać w białej koszuli podeszła do kręgu światła rzucanego przez księżyc i położyła się obok.
- Co robisz?
- Obserwuję gwiazdy.
    Nieprawda, patrzę na ciebie.
- I co, czy któraś już spadła?
- Jeszcze nie.
    Nieprawda, przecież jesteś tu obok.
- Luke, przepraszam cię za tą idiotyczną scenę w lesie. Nie miałam prawa prosić cię o takie rzeczy.
- To bez znaczenia.
    Nieprawda, to ma znaczenie. Ty odejdziesz a moje serce wykrwawi się do końca.
- Niezbyt dobry z ciebie kłamca.
    Uśmiech błąkał się po mojej twarzy.
- Tak? A co mnie zdradziło?
    Poruszyła głową, ciemne włosy rozsypały się po podłodze. Zwalczyłem pokusę owinięcia sobie jednego pasma wokół ręki żeby przekonać się jak jest długie i miękkie.
- Oczy, ton głosu i chęć sprawienia żebym poczuła się lepiej.
    Była bardziej spostrzegawcza niż myślałem.
- Wcale nie czuję się lepiej – dodała cicho.
    Drobna kształtna dłoń dotknęła mojego policzka. Przysunęła się powoli, jakby się bała, że ucieknę albo rozpłynę się w powietrzu. Położyła głowę na mojej piersi, objęła w pasie.
- Nie bój się, nie jestem ze szkła.
    Wzięła moją rękę i położyła sobie na plecach. Poruszyłem palcami, przyciągnąłem ją do siebie. Westchnęła w moją szyję i rozluźniła napięte mięśnie.
- Idealnie – wymruczała. – Już myślałam, że będziesz leżał jak kłoda.
    Moim ciałem wstrząsnął bezgłośny śmiech. Pogłaskałem ją po włosach.
- Jesteś stuknięta.
- Możliwe, ale ty bardziej.
- Ja nie rzucam się z okien – przypomniałem jej.
    Zdusiła atak śmiechu moim podkoszulkiem.
- Nie. Ty skaczesz za mną.
- Gdybyś nie była taka stuknięta, wcale nie musiałbym tego robić.
- Gdybyś mi od razu powiedział, co robią z takimi jak ja przedstawiciele tej waszej Rady, to sama próbowałabym otworzyć przejście chociaż nie miałam zielonego pojęcia jak się za to zabrać.
- Przepraszam, chciałem ci tego oszczędzić.
- Przeprosiny przyjęte.
    Przez chwilę wsłuchiwałem się w jej oddech.
- Denerwujesz się?
    Przesunęła głowę na ramię, żeby widzieć moją twarz.
- Trochę.
    Księżyc przeglądał się w zielonych tęczówkach.
- Niepotrzebnie – uśmiechnąłem się żeby dodać jej otuchy. – W przeciwieństwie do teleportacji, przy przechodzeniu nie poczujesz niczego niezwykłego.
- Szkoda, to było całkiem fajne.
    Spoważniała po chwili.
- Luke, obiecaj mi, że się jeszcze kiedyś zobaczymy.
    Milczałem.
- Obiecaj, że znajdziesz jakiś sposób. Muszę mieć pewność, że to nie jest tylko sen, rozumiesz? – w morzu zieleni błyszczała rozpacz. – Dokończę kilka spraw i będę chciała tu wrócić. I nie wiem co zrobię, jeśli ciebie tu nie będzie.
- Wtedy Cilian pomoże wrócić ci do domu – powiedziałem ze ściśniętym sercem.
    Do diabła, raz na dwadzieścia lat spotykam kogoś na kim mi zależy i muszę to stracić. To takie niesprawiedliwe.
- Nie gadaj głupot. I nawet nie próbuj dać się zabić.
    Pocałowałem ją w czoło.
- Nie mam takiego zamiaru.


- Stań tutaj i się nie ruszaj – powiedział Cilian obchodząc wyrysowany na podłodze pracowni pentagram ze stojącą w środku Lilly. Przyglądałem się temu z zaciekawieniem i smutkiem jednocześnie. – Aura wokół rysunku jest już naładowana.
    Rzeczywiście, blade linie pulsowały czarnym światłem. Energia zgromadzona do otwarcia przejścia nieustannie falowała i zmieniała kształt. Cilian, ubrany w czarny płaszcz do kostek z zawieszonym za szyi ogromnym fioletowym kamieniem oprawionym w złoto, bez przerwy wykonywał skomplikowane ruchy rękami intonując jednocześnie formuły zaklęć w języku, którego nie potrafiłem rozpoznać.
    Lilly z niepokojem przyglądała się zabiegom maga. Pochwyciłem jej spojrzenie i spróbowałem się uśmiechnąć, co nie do końca mi się udało. Pokiwała głową ze zrozumieniem. Trzymała się lepiej ode mnie, musiałem to przyznać.
    Cilian wyrecytował ostatnie zaklęcie. Energia wokół Lilly zgęstniała. Nie poczuła tego ale ja nie mogłem się ruszyć z miejsca. Jeśli potrwa to dłużej niż kilka minut to stracę przytomność.
- Cilian, długo jeszcze?
- Przepraszam, stary, jeszcze chwila.
    W tym samym momencie złota mgła zgęstniała i przejście otworzyło się z trzaskiem.
- Pospiesz się, za kilka sekund się zamknie – powiedziałem starając się zapamiętać każdy szczegół jej twarzy.
- Do zobaczenia, Luke.
    Posłała mi ostatni pożegnalny uśmiech.
- Do zobaczenia, maleńka.
    Złota mgła zamknęła się za nią. Przejście zniknęło.



- Mój Boże! Tutaj jesteś! Och, Lilly, gdzieś ty się podziewała? Tak się martwiliśmy o ciebie z tatą. Kochanie, myślałam, że coś ci się stało!
    Obudziłam się w swoim dziecinnym pokoju na łóżku. Mama siedziała obok i przytulała mnie do siebie z całych sił. W drzwiach stał tata i Brian.
- Mamo, zdrzemnęłam się tylko na chwilkę. Wszystko jest w porządku – powiedziałam łagodnym głosem, głaszcząc ją po plecach. – Mamo, połamiesz mi żebra.
- Przepraszam, córeczko – odparła, gdy już się uspokoiła. – Chodź na dół, przyjęcie się jeszcze nie skończyło.
    Nie skończyło? Jak to nie skończyło?
- Lilly, szklanka wody powinna ci pomóc – powiedział ojciec, biorąc mnie pod rękę. – Zaraz dołączymy do reszty gości, kochanie – zwrócił się do mamy i zaprowadził mnie do kuchni na dole.
    Przechodząc obok ściennego zegara wiszącego w holu o mało nie zemdlałam. Wskazówki pokazywały dwudziestą trzecią. Od momentu gdy znalazłam się w ogrodzie Luke’a do ponownego przejścia minęły trzy dni. Tutaj minęła zaledwie godzina. Trzy dni spędzone u Luke’a tutaj zmieściły się w jednej godzinie. Zakręciło mi się w głowie.
- Dobrze się czujesz? – zaniepokoił się tata. – Jesteś strasznie blada.
    Podał mi szklankę. Wypiłam zawartośc w trzy sekundy. Jak najszybciej musiałam się stąd wydostać.
- Jestem strasznie zmęczona – skłamałam. Adrenalina buzowała w moich żyłach i dodawała energii. – Najchętniej wróciłabym już do domu – zrobiłam zbolałą minę.
- Oczywiście, powiem mamie.
    W holu podał mi płaszcz i torebkę.
- A gdzie Brian? – zapytał.
    Właśnie, gdzie ten dupek?
- Tutaj jesteś! Co to, jedziemy już? – zdziwiony Brian gryzł kawałek czekoladowego tortu. Nawet nie zauważył, że upaćkał sobie koszulę. Zgrzytnęłam zębami. Boże, co za palant.
- Jedziemy – rzuciłam krótko głosem nieznoszącym sprzeciwu, ucałowałam ojca w policzki i wyszłam na ganek.
- Brian!
- Już idę, idę – w pośpiechu nakładał marynarkę. – Eh, te kobiety!
    Eh, przydałaby się ta kinetyczna kula Luke’a jak nic.


- Dziękuję ci za pomoc.
- Nie ma sprawy, Luke. Więc jak? Wracasz do domu?
    Skinąłem głową.
- Mogę cię przerzucić – zaproponował Cilian. – I tak nie mam nic do roboty.
    Uśmiechnąłem się.
- Dzięki, ale nie.
- Jak sobie życzysz – powiedział uprzejmie.
    Białe lotki na mojej skórze rozjarzyły się blaskiem.
- Jeśli kiedykolwiek przyjdzie ci do głowy wracać po nią na ziemię, to masz moje błogosławieństwo.
    Roześmiałem się szczerze ubawiony.
- Naprawdę?
    Cilian pokiwał głową pochylony nad jakimś zawiłym manuskryptem.
- Naprawdę. Niektóre śmiertelniczki są więcej warte niż by się mogło na początku wydawać. Zwłaszcza te, które rzucają się z okien.
- Święta racja, Cilian, święta racja.



- Co cię ugryzło? – Brian odpiął pas i wyszedł z samochodu.
- Nic – odparłam ruszając szybkim krokiem w stronę domu. Nie miałam ochoty na prowadzenie idiotycznych rozmów. Gdybym powiedziała dlaczego nie mogę spędzić tutaj ani minuty dłużej, pewnie popukałby się w czoło i powiedział, że postradałam zmysły.
- Jak to nic? – dreptał za mną jak pies. – Najpierw się wściekasz, że wymiguję się od wizyty u twoich starych a teraz że dobrze się u nich bawię. Czasami trudno mi za tobą nadążyć – mamrotał pod nosem doprowadzając mnie do szału. – Zmieniłaś się. Już mnie nie kochasz? – zapytał patrząc na mnie oczami zbitego psa.
    Zatrzymałam się w połowie schodów prowadzących na pierwsze piętro.
- Coś ty powiedział? – szepnęłam z rękami zaciśniętymi w pięści.
    Zbiegłam z nich prawie łamiąc nogi w obcasach.
- Najwyższy czas zakończyć tę cholerną farsę.
    Jego brwi podjechały w górę ze zdumienia.
- Masz na myśli nasz związek?
    Jęknęłam z wściekłości. Mój Boże, gdzie był teraz Luke?
- Alleluja! Właśnie o tym mówię!
- Nie kochasz mnie?
- Nie! – mój krzyk odbił się echem od wszystkich ścian. Adrenalina wystrzeliła do mojego krwiobiegu z prędkością światła.
- Ale dlaczego? – jego brązowe oczy patrzyły na mnie nie rozumiejąc ani słowa z tego co powiedziałam.
    Czy Luke powiedziałby coś takiego? Przed oczami stanęła mi jego szczupła sylwetka, ostry profil, kobaltowe oczy i ciemne zwichrzone włosy. Serce ścisnęło mi się ze strachu, że mogę go już więcej nie zobaczyć.
- Jak to dlaczego? Nie kocham cię. Nic już do ciebie nie czuję – wyszło to strasznie brutalnie ale nie potrafiłam inaczej.
- Lilly, za dwa miesiące mieliśmy się pobrać! Co teraz powiemy twoim rodzicom? I gościom?
- Powiemy, że nici ze ślubu – oświadczyłam.
    Patrzenie jak Brian, który był dwa razy wyższy niż Luke, dwa razy bardziej od niego umięśniony i niepomiernie tępy w tych sprawach, płaszczy się przede mną było żałosne. Nie mogłam planować z nim ślubu, a co dopiero wspólnego życia i dzieci. Na samą myśl przeszedł mnie dreszcz.
- Poszukaj sobie innego mieszkania. Nie mogę cię utrzymywać i czekać, aż wreszcie wyjdziesz z dołka i znajdziesz pracę. Nie jesteś już dzieckiem, weź się w garść.
- Lilly... Chyba nie mówisz tego poważnie? – podszedł do mnie z wyciągniętymi ramionami, jakby chciał mnie przytulić, poklepać po ramieniu i powiedzieć, że chyba za dużo wypiłam i bredzę od rzeczy.
- Nie dotykaj mnie! – odsunęłam się gwałtownie. – I lepiej zacznij się pakować, ja nie żartuję!
- Kompletnie zwariowałaś! – wrzasnął jak małe dziecko, któremu ktoś zabrał ulubioną zabawkę. – Nie możesz mnie stąd wyrzucić, jest środek nocy!
- Więc przenocujesz tu ostatni raz i rano zadzwonisz po firmę przewozową. Jak wrócę z pracy ma cię tu nie być.
    I nie czekając na jego odpowiedź pobiegłam do sypialni na piętrze. Zatrzasnęłam drzwi i zamknęłam je na klucz. Musiałam pobyć chwilę sam na sam ze swoimi myślami.
    Ściągnełam ubranie i weszłam pod gorący prysznic. Strugi ciepłej wody przywróciły normalne krążenie w moim ciele i rozgrzały zziębnięte ręce. Zawinęłam się w ręcznik i napiłam trochę zimnej wody z kranu. Oparta o zaparowaną szybę oddychałam głęboko, próbując wyrównać oddech. W końcu dotarło do mnie jaka jestem wyczerpana. Na chwiejnych nogach dowlokłam się do łóżka i padłam na nie nawet nie zadając sobie trudu odsunięcia kołdry. Zasnęłam w mgnieniu oka.


    Nazajutrz obudził mnie natrętny dźwięk telefonu, który w pogrążonym w ciszy domu zabrzmiał jak wystrzał z karabinu. Zdezorientowana wyskoczyłam z łóżka i potknęłam się o własne nogi. Na czworakach, z powiekami sklejonymi od snu, przeszukałam porzuconą wczoraj na podłodze torbę. Komórka wypadła mi z rąk dwa razy zanim odebrałam.
- Słucham? – zabrzmiało to wyjątkowo paskudnie. Od wczorajszego wrzasku dostałam chrypki.
- Lilly?! No wreszcie! Gdzie ty jesteś? Wiesz, która jest godzina?
    Zerknęłam na stojący na szafce budzik. Pokazywał za pięć dwunastą.
- Już prawie południe a ty nawet nie raczyłaś mnie powiadomić, że się dzisiaj spóźnisz – piskliwy głos mojej szefowej, Joan, drażnił uszy. – I to na dodatek całe cztery godziny! Mamy tu zupełny kocioł a założę się, że moja osobista asystentka odsypia teraz całonocną balangę!
    Odsunęłam na chwilę telefon od ucha żeby dać jej czas ponarzekać jeszcze przez kilka sekund. Moje uszy odetchnęły z niewyobrażalną ulgą.
- Joan, do kurwy nędzy – zaczęłam, gdy tylko przerwała by złapać oddech – mam tego dość. Możesz mnie zwolnić, mam to w nosie. Zacznij sobie szukać innego niewolnika.
    Z satysfakcją odnotowałam jej natychmiastową reakcję.
- Zwariowałaś? Nie możesz się zwolnić!
- Ależ oczywiście, że mogę, Joan, i właśnie to robię.
- Do diabła, jesteś moją najlepszą asystentką! Nie wolno ci!
- Nie ty decydujesz o tym co mi wolno a czego nie – tłumaczyłam jak pięcioletniej rozwydrzonej smarkuli. – Jeśli to cię uspokoi, nie musisz mi nawet wypłacać pensji za ostatni miesiąc.
    Byłam pewna, że wpatruje się w słuchawkę jeszcze bardziej zaskoczona niż przed sekundą. Na pewno pomyślała, że oszalałam.
- Do widzenia, Joan.
- Poczekaj, nie rozłączaj się!
- Za późno – powiedziałam i wyłączyłam telefon.
    Oparłam się o łóżko z uczuciem ogromnej ulgi. Wreszcie przejęłam kontrolę nad swoim życiem. Wykopałam Briana, nawtykałam Joan. Teraz musiałam się tylko przygotować na stopniowe pożegnanie się z rodzicami. Będzie ciężko, pomyślałam, czując pod powiekami piękące łzy. Żeby tylko Luke nie dał się zabić, bo inaczej wszystko pójdzie na marne.


    Kitty przywitała mnie na progu domu, pomiaukując z wyrzutem czemu zostawiłem ją na tak długo. Wskoczyła mi na szyję i owinęła się dookoła, tak samo jak robiła to z Lilly. Ledwie zdążyłem o niej pomyśleć, a centryczne koła na prawym ramieniu zaczęły promieniować arktycznym zimnem. Po chwili rozległo się pukanie do drzwi.
- Co za wyczucie czasu – mruknąłem sam do siebie i poszedłem otworzyć.
    Tak jak się tego spodziewałem, za drzwiami, w paskudnym śmiechu szczerzył się Gerrit. Cholera, nie zdążyłem nawet nakarmić kota a ten już się dobija.
- Witaj, posłańcu dobrej nowiny – odwzajemniłem uśmiech, pozwalając sobie na jawną kpinę. Tyle akurat mogłem zrobić z racji wysokiego urodzenia.
- Witaj, Luke.
    Jego gardłowy, świszczący głos nie należał do przyjemnych. Skrzywiłem się lekko. Ból promieniujący od ramienia do samego nadgarstka utrudniał prowadzenie przyjaznej konwersacji.
- Czego chcesz?
- Co z ciebie za gospodarz, skoro tak podejmujesz swojego gościa – jego głos jak szelest suchej trawy drażnił wszystkie zakończenia nerwowe w moim ciele. Marzyłem o tym, żeby wykopać go stąd na zbity pysk.
    Nie czekając na zaproszenie wślizgnął się do środka jak wielki czarny wąż. Skraj czarnego płaszcza ozdobionego purpurowym haftem i drogimi kamieniami, spłynął po schodach jak woda po kamieniu. Gerrit sprawiał wrażenie, jakby nie chodził lecz sunął w powietrzu, unosząc się kilka centymetrów nad ziemią. Zimne srebrne oczy gada rozglądały się uważnie i śledziły każdy mój ruch.
- Wracając do twojego niezbyt grzecznego pytania – zmrużył swoje gadzie ślepia – to chyba nie ma potrzeby tłumaczyć powodu mojej wizyty.
    Kitty poruszyła się niespokojnie i wbiła pazurki w odsłoniętą skórę na moim karku. Pogłaskałem ją po łebku, jednocześnie starając się uspokoić serce tłukące się boleśnie o żebra. Kotka wyczuwała wahania moich nastrojów i zrobiła się niespokojna.
- Bądź tak dobry i nie utrudniaj.
    Gerrit odwrócił się plecami, spoglądając na ogród skąpany w blasku popołudniowego słońca. Gdy wreszcie wyczuł ślad po przejściu skierował swe kroki w tamtą stronę. Poszedłem za nim, modląc się, żeby przełknął gładko moje kłamstwa.
- Kto skorzystał z przejścia?
- Nie mam bladego pojęcia – wzruszyłem ramionami.
    Gerrit spojrzał na mnie z powątpiewaniem.
- Oczekiwałem innej odpowiedzi – uciął krótko.
- Zdaję sobie z tego sprawę.
    Spojrzał na mnie oczami zimnymi jak śnieg na lodowcu i wrócił do badania śladów.
- Chcesz powiedzieć, że nie wiesz kto przedostał się tu z innego wymiaru?
    Czujne gadzie ślepia czekały na moje potknięcie.
- Gratuluję elokwencji. Byłem zbyt zajęty ratowaniem własnego życia żeby przejmować się cholerstwem, które nawiedziło mój ogród. Kałuża krwi w jednym z pokoi powinna wystarczyć za dowód. Na wszelki wypadek możesz też wziąć na wieczną pamiątkę moją koszulę z dziurą po kuli.
    Gerrit skrzywił się z obrzydzenia na samą myśl.
- Mówisz prawdę – przyznał niechętnie.
    Moje serce wywinęło radosnego fikołka. Już prawie się udało.
- Dziwne, zupełnie nic nie czuję – powiedział sam do siebie.
    Zimny dreszcz przeszedł mi po krzyżu.
- Jak to nic? – zapytałem zdumiony.
    Gerrit przyglądał się przez chwilę drgającym cząstkom energii po czym wsadził w nie prawą dłoń. Zawył przeciągle z bólu i upadł na trawę. W powietrzu rozszedł się swąd palonego mięsa.
- Rany boskie, nic ci się nie stało? – pierwszy raz w życiu okazałem w stosunku do niego takie zainteresowanie.
    Podniósł się z wściekłym grymasem na twarzy i jednym ruchem zdrowej ręki usunął ślad po przejściu.
- Muszę natychmiast powiadomić Radę – ruszył do wyjścia. – A ty, Penn, módl się żeby to coś tu nie wróciło.


    Po wyjściu Gerrita, zaszyłem się na resztę dnia w swoim sanktuarium z bronią. W podziemnej komnacie panował przyjemny chłód, pozwalający zebrać myśli. Zajęty polerowaniem obłożonego zaklęciami ochronnymi noża, zastanawiałem się jak to możliwe by po przejściu śmiertelnika ślad jaki po nim pozostał mógł zawierać w sobie tyle mocy żeby poranić wysłannika Królestwa. Do głowy przychodziła mi tylko jedna szalona myśl, której wolałem nie brać pod uwagę, a mianowicie, że Lilly dysponowała jakimś ukrytym talentem o istnieniu którego nie miała nawet pojęcia.
    Z jednej strony mogłem powiedzieć, że mnie to ucieszyło ale z drugiej już nie tak bardzo. Rada nie spocznie, dopóki jej nie znajdzie. Jedyne pocieszenie w tym, że Gerrit nie mógł rozpoznać jej własnego śladu. Po każdym przejściu, w strukturze portalu tworzył się ślad istoty, która z niego skorzystała. Działało to na zasadzie podobnej do odcisku palca. Przybysz pozostawiał taki odcisk, dzięki czemu łatwiej było go namierzyć. To był główny powód, dla którego Rada uzyskiwała tak dobre wyniki jeśli chodziło o eliminowanie zagrożeń.
    A teraz nie mieli niczego po czym można było wpaść na jakikolwiek trop. Na dodatek Gerrit postąpił jak skończony idiota usuwając jedyny ślad, który mógł go na coś naprowadzić. Rada będzie niepocieszona. Ciekawe, czy ukarzą go w jakiś sposób za jego głupotę.
    Pozostawało pytanie na które nie miałem na razie gotowej odpowiedzi. Co będzie jeśli okaże się, że Lilly naprawdę posiada jakiś ukryty dar? Nie mogłem pozwolić na to by coś jej się stało. Musiałem wybić jej z głowy powrót do mojego świata.
    Gdy wypowiedziałem te słowa w myślach, na moich żebrach zacisnęła się żelazna obręcz uniemożliwiająca oddychanie. Na prawie zagojonej ranie w sercu pojawiły się pęknięcia. Co jest, do cholery, pomyślałem zaciskając zęby, od kiedy to nie mam już kontroli nad własnym ciałem? Za każdym razem gdy planowałem podobną rzecz, buntowało się i odmawiało posłuszeństwa. Karało za głupotę. Jeśli tak dalej pójdzie, zamienię się w wiecznie broczący strzęp mięsa.
    Odłożyłem nóż do pudełka. Drżały mi ręce. Trudno, pomyślałem. Z nas dwojga tylko ja mogłem się poświęcić.


    Od momentu, w którym znalazłam się w obcym świecie minął tydzień. Koszmarny tydzień wypełniony oczekiwaniem, wściekłością, żalem, łzami, bezsennymi godzinami w nocy i poczuciem zupełnej bezsilności. Najgorsza z wszystkiego była apatia. Wstawanie z łóżka i takie czynności jak jedzenie czy sprzątanie były kompletnie bez znaczenia. Raz złapałam się na tym, że leżąc na plecach w swoim łóżku przez osiem godzin potrafiłam wpatrywać się w jeden punkt na suficie. Czasem dusiłam się od ciągłego łkania, rozmazując łzy wierzchem zimnej jak marmur ręki. Patrząc na siebie w lustrze nie poznawałam własnej twarzy.
    Zielone oczy przygasły a fioletowe sińce pod nimi podkreślały bladość skóry. Usta wyglądały, jakby nie było w nich ani kropli krwi. Ciągle marzły mi dłonie i stopy, choćbym nie wiem jak ciepło się ubrała. Schudłam, przez co moja delikatna twarz nabrała ostrości. Czułam się taka chora i obolała. Wieczorami, w ciemnym pokoju, leżałam na plecach i wpatrywałam się w rozgwieżdżone niebo odwrócone do góry nogami, a łzy same płynęły mi po policzkach. Po jakimś czasie zabrakło ich i już nie miałam czym płakać.
    Zajmowanie się codziennymi sprawami było ponad moje siły. Wyrwałam wszystkie wtyczki z kontaktów, żeby tylko nie musieć z nikim rozmawiać. Wydawać by się mogło, że opłakuję stratę kogoś bliskiego, zupełnie tak jakbym była na pogrzebie.
    Teraz siedząc w kącie werandy, zawinięta w ciepły kokon z trzech kołder, obserwowałam dalekie zimne gwiazdy. To zajęcie jako jedyne sprawiało, że chociaż na chwilę przestawałam myśleć o Luke’u. Opierając brodę na kolanach, patrzyłam jak mała mrugająca gwiazdka odrywa się od nieboskłonu i spada w dół. Czując się jak ostatnia idiotka, wypowiedziałam życzenie.
    Dokładnie w tym samym momencie ziemią wstrząsnęły delikatne wibracje. Coś jakby odległe tąpnięcie gruntu. Nie poświęciłam im szczególnej uwagi przekonana, że to tylko halucynacje spowodowane wycieńczeniem mojego organizmu.
    Wtedy usłyszałam cichutkie pomiaukiwanie. Zamrugałam ze zdziwienia. Było tak realne jak to, że oddychałam. Tylko że ja nie miałam w domu nawet kawałka kota.
    Z ciemności wynurzyła się mała postać z wysoko uniesionym ogonem. Bura kotka Luke’a, Kitty, usiadła naprzeciwko wpatrując się we mnie czarnymi ślepkami, w których malowały się radość i zadowolenie. Chyba że już kompletnie zwariowałam i tylko mi się wydawało, że kot może odczuwać radość na mój widok.
- Kitty? – szepnęłam schrypniętym, nieużywanym od tygodnia głosem. – Co ty tutaj robisz?
    W mroku spowijającym dom usłyszałam ciche kroki. Spojrzałam na Kitty z niedowierzaniem.
- Chcesz powiedzieć, że...
    W drzwiach werandy stanął Luke. Zamrugałam gwałtownie i zacisnęłam powieki. Po kilku sekundach otworzyłam oczy. Nadal tam stał. Powtórzyłam całą operację od nowa i tak chyba z pięć razy. Luke stał w drzwiach i nie miał najmniejszego zamiaru zniknąć.
- To się nie dzieje naprawdę – powiedziałam do siebie, czując że znów zbiera mi się na płacz. Spojrzałam w niebo. – Co z ciebie za Bóg, że robisz to specjalnie żeby jeszcze bardziej mnie zranić? Luke, ciebie tu nie ma. To się nie dzieje naprawdę.
    Zadziwiająco realne dłonie dotknęły mojej twarzy. Realny był także pocałunek, po którym zupełnie przestałam oddychać. Kitty miauknęła z ukontentowaniem.
- Co jeszcze mam zrobić żebyś przestała wygadywać te bzdury? – uśmiechnął się, głaszcząc mnie po policzku.
- Eee, mógłbyś zrobić to jeszcze raz? – dotknęłam palcem jego ust.
    Śmiech wstrząsnął jego ciałem, gdy przedzierał się przez grubą warstwę kołder, żeby mnie objąć. Wsunęłam zziębnięte palce w jego miękkie włosy i przysunęłam twarz do jego twarzy. Całowaliśmy się przy akompaniamencie radosnego miauczenia Kitty.
- Lilly?
- Hmm? – schowałam twarz w zagłębieniu jego szyi.
- Źle wyglądasz. Jesteś chora?
- Chcesz żebym skłamała czy powiedziała prawdę?
    Włożył sobie moje zimne dłonie pod koszulkę, żeby się ogrzały.
- Powiedz prawdę.
    Westchnęłam.
- Nie jestem chora. Nie w sensie fizycznym. To znaczy jestem, bo wszystko mnie boli i chyba zaraz rozpadnę się na milion kawałków, ale to nie rak czy coś takiego. Moja choroba to tęsknota. Hej, czy twoje serce przypadkiem nie stanęło? – przesunęłam rekę próbując wyczuć jego bicie.
- Tak, ale tylko na sekundę. Przepraszam.
- Za co? Za to, że twoje serce przestało bić?
    Pokręcił głową.
- Za to, że wyglądasz tak jakbyś rzeczywiście miała się rozpaść na kawałki. Cholernie źle się czuję widząc cię w takim stanie. Powinienem pozwolić ci zostać.
    Ułożyłam się wygodniej w jego objęciach.
- Nie gadaj głupot. Miałbyś przeze mnie same kłopoty. A tak w ogóle, to jak się tu dostałeś?
    Uśmiechnął się.
- Mam u Ciliana kolejny dług wdzięczności. Miał już dość mojego ciągłego zrzędzenia więc zgodził się dla świętego spokoju. A jeśli chodzi o kłopoty, to obawiam się, że już je mamy.

No! Jestem pod wrażeniem , masz Talent !,Miałam skończyć na 2 rozdziale ale mnie wciągnęło i przeczytałam od razu wszystko. Bardzo dobra książka z tego będzie. Jeszcze trochę więcej mrocznych efektów i nieoczekiwanych zwrotów. Strasznie mi się poda! Czekam na następne rozdziały. Pozdrowienia i wytrwałości w dalszej pracy.

Ostatnio edytowany przez Evka (2011-09-03 12:27:01)

Fajny. A ile Luke ma lat?

c.d.

Jakiś czas później, po obiedzie, wziąłem na ręce Kitty i skierowałem swoje kroki w stronę skąpanego w słońcu ogrodu na tyłach domu. Chciałem przemyśleć parę spraw w samotności. A nic tak nie poprawia myślenia, jak pełny żołądek i cień rozłożystej jabłoni, pod którą się wyciągnąłem. Leżąc na plecach, z ramionami założonymi pod głową, zastanawiałem się, jak to możliwe żeby los aż tak się do mnie uśmiechnął. Najpierw zabrał mi rodziców których co prawda znienawidziłem z wiekiem, ale w dalszym ciągu nimi byli. A teraz miałem Hafisa, mojego najlepszego i jedynego przyjaciela, szalonego Nixa i Ciliana czarodzieja.
    I Lilly.
    Zamknąłem oczy wsłuchując się w szum liści w koronach drzew. Byłem prawdziwym szczęściarzem. Byłem szczęśliwy. Po tylu latach pustki i osamotnienia, które mogłoby trwać w nieskończoność gdybym jej nie spotkał. Nie miało dla mnie znaczenia to, że nie zdążyliśmy się jeszcze poznać. Będziemy na to mieli całe życie.
Bez żadnego ostrzeżenia cierń uwierający moje serce poruszył się niespokojnie, przypominając mi o czymś, co przeoczyłem. Wiatr szumiał spokojnie poruszając drobnymi listkami a moje serce znów przemieniło się w krwawą miazgę.
    Przyznaj się, Luke, znów zapomniałeś. Całe jej życie żeby się poznać. Nie twoje.


- Co ty tu robisz? – Joan gapiła się na mnie podczas gdy ja przetrząsałam swoje biurko w poszukiwaniu wszystkiego co miało dla mnie jakąś wartość.
    Kartonowe pudło, do którego je wrzucałam, stało na podłodze przy krześle. Joan go nie dostrzegła więc nie miała pojęcia po co tu przyszłam.
- Chcesz wrócić do pracy? – w jej głosie pojawiła się nadzieja pomieszana z niedowierzaniem.
    Nie mogłam powstrzymać złośliwego uśmieszku, który wypłynął mi na twarz, gdy tak stałam do niej odwrócona plecami i przetrząsałam szuflady. Po dwóch tygodniach jakie upłynęły od mojej rezygnacji, nikt nie pofatygował się żeby wysłać pocztą moje rzeczy. Widocznie Joan uznała, że kiedy już się uspokoję i rozum mi wróci to znów zapragnę powrócić na swoje stare stanowisko. Byłam pewna na sto procent, że właśnie taka myśl kołatała jej teraz po głowie. A wszystko dlatego, że jeszcze nie zauważyła pudła na podłodze.
    Odwróciłam się do niej, nie mogąc ciągle ignorować jej pytań.
- Nie, Joan, nie chcę – powiedziałam.
    Joan wpatrywała się we mnie nic nie rozumiejącym wzrokiem. Przesunęłam w jej stronę karton z moimi rzeczami. W końcu do niej dotarło po co przyszłam.
- Ale dlaczego? – zamrugała ze zdziwienia. - Zresztą, nieważne – machnęła wypielęgnowaną dłonią jakby odganiała natarczywą muchę. – Jeśli tylko zgodzisz się wrócić do pracy, gwarantuję ci... – nie dałam jej skończyć.
- Joan, ile razy mam powtarzać, że nie interesuje mnie praca dla ciebie?
    Stuknęła paznokciami w blat biurka.
- To o co ci chodzi? Chcesz żebym zwolniła twoją następczynię? Chcesz dodatkowych bonusów?
    Moje brwi podjechały w górę ze zdziwienia.
- Przyjęłaś kogoś na moje miejsce?
    Wykrzywiła usta w nieprzyjemnym grymasie.
- A czego się spodziewałaś? Przecież ktoś musiał zapanować nad tym chaosem po twoim odejściu. Tyle że minęły już dwa tygodnie a nie widać końca tego bałaganu w papierach! Dziewczyna, którą przyjęłam na twoje miejsce do niczego się nie nadaje – zgrzytnęła zębami.
    Wrzuciłam do pudła zdjęcie rodziców w kolorowej ramce i uschniętego doniczkowego hiacynta. Nic innego już nie zostało. Z kartonem w rękach skierowałam się do wyjścia. Joan stanęła mi na drodze. Zmarszczyłam brwi.
- Przepuść mnie.
- Lilly, na litość boską, zastanów się przez chwilę! Dam ci wszystko czego chcesz, tylko wróć do pracy! – w jej głosie pobrzmiewała prawdziwa desperacja.
    Pokręciłam przecząco głową.
- Jeśli nie przepuścisz mnie w tej chwili, będę zmuszona wezwać ochronę.
    Wyraz zaskoczenia na jej twarzy sprawił, że nie mogłam powstrzymać się od śmiechu. Wyminęłam ją i śmiejąc się tak głośno, że aż pozostali pracownicy wychylali się zza swoich biurek by zobaczyć na własne oczy kto właśnie zagrał Joan na nosie, opuściłam biuro które przez sześć lat służyło mi za drugi dom.


    Przed powrotem do Lilly musiałem załatwić jeszcze jedną ważną sprawę. Musiałem dowiedzieć się kto stał za moim zamachem, skąd wytrzasnął taką broń, i jak udało mu się do mnie dotrzeć. I najważniejsze. Co z niego za idiota żeby atakować mnie na moim własnym podwórku?
    Te rozmyślania wypełniały mi czas jaki pozostał do powrotu do Lilly. Skontaktowałem się z Hafisem i ustaliliśmy, że najpierw wrócimy pod bar gdzie zostałem zaatakowany, żeby poszukać jakichś magicznych śladów. Nie miałem złudzeń, że szczęście nam dopisze i coś znajdziemy. Zrobiłem to ze względu na Hafisa, który uparł się, że jeśli faktycznie coś tam odkryjemy, to ułatwi nam poszukiwania.
    Gdy zapytałem jak ma zamiar odkryć to „coś”, Hafis odparł, że wkrótce się przekonam i z tylko dla siebie znanego powodu na jego ciemnej twarzy pojawił się ponury uśmiech. Uznałem, że nie ma sensu się wtrącać. Cokolwiek Hafis by nie zrobił, jego metody były nadzwyczaj skuteczne. Mogłem się o tym przekonać już następnego dnia, gdy po zmroku pojawiliśmy się w jednej z uliczek w pobliżu baru, gdzie miał miejsce czarnomagiczny atak.
    Nie chciałem tego po sobie pokazać, ale z tego co wiedziałem, to ani ja ani Hafis nie posiadaliśmy żadnych umiejętności, które pomogłby nam w zidentyfikowaniu choćby najmniejszych śladów. Już miałem mu to powiedzieć i zapytać czemu stoimy w tym brudnym zaułku od dwudziestu minut gapiąc się w ledwie widoczną z powodu gęstej mgły ceglaną ścianę budynku naprzeciwko. Ale Hafis tylko pokręcił głową, żebym był cicho i nie przestawał wbijać wzroku w ciężki opar mgły. Po chwili dało się słyszeć przytłumiony odgłos kroków dobiegający z drugiego końca uliczki. Drgnąłem niespokojnie.
    Moim oczom ukazał się widok tak niecodzienny, że nie mogłem powstrzymać się przed wydaniem z siebie pełnego niedowierzania westchnienia.
- Dobry wieczór, Hafis. Witaj, Luke – niski, melodyjny głos przeciął powietrze.
    Zanim nieznajoma zdjęła kaptur głęboko naciągnięty na twarz, wiedziałem już kim jest. Zaskoczenie odebrało mi mowę gdy uświadomiłem sobie, że patrzę prosto w twarz Anouk Benson. Byłej narzeczonej Hafisa. Jej niewiarygodnie piękna, jasna twarz okolona ciężkimi puklami włosów barwy miodu wykrzywiła się w uśmiechu. Topazowe oczy rozbłysły nie kryjąc rozbawienia.
- Po twojej minie wnioskuję, że Hafis nawet słowem ci nie wspomniał z kim przyjdzie ci się spotkać dzisiejszego wieczoru.
    Zerknąłem na przyjaciela. Zmarszczył brwi. W jego czarnych oczach pojawiła się zaciętość. Popatrzyłem na Anouk. Jej uroda zapierała dech w piersiach, co szczególnie rzucało się w oczy w tym ciemnym, brudnym zaułku, gdzie po bruku walały się śmieci a pod ścianami przemykały szczury. Jednak wyraz twarzy Hafisa nie zmienił się. Zdawał się nie zauważać faktu, że panna Benson wygląda jak anioł zesłany prosto z nieba.
    Zamiast wyrażać jakikolwiek zachwyt, szczęka Hafisa zacisnęła się zupełnie jakby dostał szczękościsku a oczy nie przestawały świdrować zgrabnej sylwetki Anouk. Domyślałem się o czym musiał teraz myśleć. O tym, że zostawiła go dla jakiegoś arystokratycznego dupka z nieskazitelną reputacją i wypchanym portfelem. I pomyśleć, że byli w sobie kiedyś szaleńczo zakochani.
Przyglądając się twarzy Anouk doszedłem do wniosku, że jak na tak piękną i inteligentną kobietę, okazała się wyjątkowo wyrachowana. Co prawda, podskórnie wyczuwałem, że w istocie wcale taka nie jest i że tylko jakiś wyjątkowo niefortunny splot wypadków zmusił ją do tego, ale nie ośmieliłem się podzielić tą uwagą z Hafisem, który ledwo hamował wybuch gniewu. Zastanawiało mnie jakim cudem udało mu się z nią skontaktować i w jakim celu, pomijając już fakt ile go to wszystko kosztowało.
Odwzajemniłem uśmiech.
- Masz rację – odparłem z przyganą w głosie spoglądając na Hafisa. – Nie wspomniał.
    Hafis rzucił mi mordercze spojrzenie a potem odetchnął głęboko i odezwał się odrobinę zgrzytliwym głosem.
- Możesz nam pomóc?
    Spojrzał jej prosto w oczy. Anouk przygryzła usta. Nie wiedziałem czy zastanawia się nad tym by uciec stąd możliwie jak najszybciej bo ton głosu mojego przyjaciela wyraźnie to sugerował, czy też może rozważa pytanie Hafisa.
- Spróbuję... ale nie mogę niczego obiecać.
    Hafis skinął głową, uznając jej odpowiedź za satysfakcjonującą. Z całej naszej trójki tylko ja odniosłem niejasne wrażenie, że za cholerę nie mam pojęcia co się tutaj dzieje.
- Odsuńcie się – powiedziała Anouk podchodząc bliżej do miejsca, gdzie zostałem napadnięty. Położyła dłonie na zimnych, oblepionych strzępami mgły cegłach i przytknęła policzek do ich chropowatej nawierzchni. Zanim zdążyłem spytać, co robi, spod jej dłoni wytrysnął strumień łagodnego fioletowego światła. Hafis nie okazał żadnego zdumienia i ze spokojem przyglądał się jej zabiegom.
    Korzystając z okazji, przysunąłem się do niego i szepnąłem półgłosem:
- Hafis, czy mi się zdaje, czy Anouk jest tropicielem? – zapytałem bez ogródek.
    Pokiwał twierdząco głową.
- Aha, i na dodatek wiedźmą.
    Nie wiedziałem, czy to był żart odnośnie jej charakteru i tego jak go potraktowała, czy też... O cholera.
- Coś mi się zdaje, że umknęło mi parę szczegółów – mruknąłem wstrząśnięty, że Anouk Benson, ostatnia osoba jaką bym o to podejrzewał, była czarownicą. – Powinienem był to zauważyć.
    Hafis w zamyśleniu potarł skroń.
- Wiesz co? Mnie też się wydaje, że powiniem był zauważyć parę innych szczegółów, między innymi ten, że nic by z tego nie wyszło. Oszczędziłbym mnóstwo czasu i wysiłku.
    Pozostawiłem to bez komentarza. Nie chciałem wnikać w to, co było między nimi. Zamiast tego skupiłem całą uwagę na Anouk. Po jakimś czasie opuściła dłonie i zajęła się przeszukiwaniem tego fragmentu bruku, na który upadłem po postrzale. Po niecałych dwóch minutach na jej twarzy wykwitł uśmiech.
- Jest tutaj. Bardzo słaby, ale nadal go czuję.
    Jej prawa ręka zatrzymała się kilka centymetrów nad ziemią. Fioletowe światło znikło ustępując miejsca zieleni. Pochyliliśmy się nad jej cennym znaleziskiem. W przytłumionym zielonym świetle można było dostrzec klika jaśniejących blaskiem rozbryzgów bieli.
- Co to? – zapytałem, wskazując palcem na opalizujący kleks.
- Ślad po wystrzelonym pocisku. Coś jak drobinki prochu, tyle że niewidoczne gołym okiem.
    Wpatrywaliśmy się w nie z napięciem.
- Potrafisz go zidentyfikować? – odezwał się Hafis.
    Anouk zmarszczyła brwi.
- Nie jestem pewna. Ślad jest stary i stracił część mocy.
    Hafis westchnął z rezygnacją.
- Hmm...
- Co takiego? – podchwyciłem z nadzieją że może jeszcze nie wszystko stracone.
    Anouk chwilę się nad czymś zastanawiała. Z kieszeni płaszcza wyciągnęła cienki nóż z czarnego połyskliwego metalu. Wbiła jego koniec między brukowe kostki i kopała nim dopóty, dopóki nie udało jej się obluzować świecącej zielono kostki ze śladem.
- Wezmę to do mojej pracowni i zbadam – wyjaśniła. – Może wtedy uda mi się coś odkryć.
    Wstała i otrzepała poły płaszcza.
- Jeśli coś znajdę, dam wam znać – naciągnęła kaptur i zniknęła we mgle.


    Godzinę później siedzieliśmy w moim domu przed płonącym kominkiem i szklanką czegoś mocniejszego. Hafis patrzył w płomienie, co jakis czas popijając ze swojej. Wiedział, że zżerała mnie ciekawość i zdawał sobie sprawę z tego, że nie uniknie moich pytań. Na jedno z nich odpowiedział od razu gdy tylko zobaczył jak otwieram usta by coś powiedzieć.
- Sam nie wiem jak do tego doszło – przyznał. – Po prostu uznałem, że to musi być ktoś kogo znamy. Nie mogłem powierzyć tego zadania obcej osobie do której nie mam za grosz zaufania – rzucił mi wymowne spojrzenie. – Co nie znaczy wcale, że ufam Anouk – dodał.
    No tak, mogłem się tego domyślić.
- Stary wróg zawsze lepszy od nowego – mruknąłem bardziej do siebie niż do niego.
    W odpowiedzi Hafis pokiwał głową. Upiłem spory haust rozgrzewającego trunku. Zanim zdążyłem pomyśleć, powiedziałem na głos:
- Nie myślałeś nigdy o tym, żeby spróbować jeszcze raz?
    Hafis rzucił mi przeciągłe spojrzenie najwyraźniej dochodząc do wniosku, że za dużo wypiłem.
- Spróbować jeszcze raz czego?
    Machnąłem ręką w powietrzu.
- No, na przykład powalczyć o Anouk.
    Oho, chyba przedobrzyłem.
- Powalczyć? – zaskoczenie w głosie Hafisa było co najmniej alarmujące.
    Jednak zamiast rąbnąć mnie w szczękę mój przyjaciel tylko się roześmiał.
- No tak... – zacząłem – skoro tak bardzo ją kochasz...
    W jego ciemnych oczach migotały iskry strzelające z paleniska. Nie przestawał się uśmiechać co tylko potwierdziło moje przeczucia, że nie traktuje tej rozmowy na poważnie.
- Luke, skąd u ciebie ta niezachwiana pewność, że nadal ją kocham? Od kiedy to stałeś się ekspertem w sprawach miłosnych, co? – lekko kpiący ton głosu Hafisa kazał mi się nad tym zastanowić.
- No cóż, może i nie mam na tym polu żadnego doświadczenia...
- Właśnie, stary, nie masz – przerwał mi w połowie zdania, odwracając się w stronę ognia.
    Zezłościła mnie jego obojętność.
- Ale ja przynajmniej nie oszukuję samego siebie – mruknąłem.
    Hafis zdrowo pociągnął ze szklanki.
- Sugerujesz, że gdyby istniała jakaś szansa na to, że ją odzyskam, to powinienem z niej skorzystać?
    Uśmiechnąłem się ponuro.
- Czytasz w moich myślach, przyjacielu.


    Nie jestem przyzwyczajona do długiego czekania. Może właśnie dlatego już trzeci raz w ciągu tego tygodnia myłam podłogę w łazience. Jakby naprawdę tego potrzebowała.
    Czekając na powrót Luke’a zrobiłam całą masę rzeczy, których istnienia nawet nie podejrzewałam. Na przykład rozpakowanie sterty kartonowych pudeł zawalających strych, przejrzenie ich zawartości i urządzenie garażowej wyprzedaży. Pod koniec dnia okazało się, że jestem bogatsza o prawie dwa tysiące dolarów i mam pusty strych.
    Doszłam do wniosku, że te pieniądze nie będą mi potrzebne, skoro niedługo opuszczę to miejsce na zawsze. Jeszcze tego samego dnia przelałam je na konto lokalnego sierocińca. Dzieciakom przydadzą się bardziej niż mi.
    Nazajutrz, odczuwając potrzebę bycia w ciągłym ruchu, sprzątnęłam gruntownie swój gabinet. Natknęłam się tam na pudełko z listami, jakie przez pierwszy rok naszej znajomości przysyłał mi Brian. Przed oczami stanęła mi jego twarz wyrażająca kompletne osłupienie na wieść, że wyrzucam go ze swojego domu.
- Hmm, co by tu zrobić z tym fantem... – mruknęłam do siebie, zastanawiając się czy mu je odesłać czy spalić.
    Odsyłając je mogłabym go jeszcze bardziej pognębić. Był bez pracy, chwilowo musiał zamieszkać u rodziców i jeszcze nie otrząsnął się po naszym zerwaniu, czego świadectwem były zawalające moją skrzynkę maile i natrętne telefony o absurdalnych godzinach. Drażniło mnie, że nie potrafił się z tym pogodzić jak mężczyzna.
    W takim razie nie pozostawało mi nic innego, jak spalić te listy. Najlepiej w ogródkowym grillu, który można było potem łatwo uprzątnąć. Polewając pożółkłe koperty podpałką przyszło mi na myśl, że tak właśnie to wygląda. Uprzątam Briana ze swojego życia. Raz na zawsze. Obracające się w popiół kartki w magiczny sposób odcinały mnie od przeszłości i dawnego życia. Już nigdy nic nie będzie takie samo.


    Po kilku dniach badań Anouk czuła, że opuszcza ją zapał i entuzjazm. To, co na początku wydawało się całkiem łatwym zadaniem, z upływem godzin zaczęło ją drażnić z powodu braku rezultatów. Siedziała teraz w swojej pracowni na poddaszu wpatrując się w blednący z każdym dniem ślad. Wtem rozległo się ciche pukanie do drzwi. Anouk rzuciła niecierpliwe spojrzenie w tamtą stronę, ledwie powstrzymując się od rzucenia steku przekleństw pod adresem tego, kto ośmielił się jej przeszkadzać.
- Anouk, jesteś tam?
    Wzniosła oczy do nieba i zacisnęła pięści. Cholera! Że też akurat teraz mąż musiał składać jej wizytę. Zgrzytając zębami machnęła dłońmi kilka razy i poddasze zamieniło się w zwykły pokój gościnny. Ciekawe co by powiedział drogi mężulek na wieść, że jego ukochana żona jest wiedźmą. Gdyby dostał zawału to nawet by się tym nie przejęła. W końcu miałaby wolną rękę i robiła co chciała.
- Tak, kochanie. Wejdź.
    Przywołała na twarz czarujący uśmiech. Do pokoju wszedł Kane Campbell, jej mąż od niecałych pięciu miesięcy. Od niecałych pięciu miesięcy za dużo, pomyślała Anouk.
    Campbell nie różnił się specjalnie od reszty przedstawicieli arystokracji. Wysoki, przystojny, miły i dobrze wychowany zdawał się być idealnym mężem. I naprawdę taki był, myślała dalej Anouk, przyglądając się jego przystojnej, szczerej twarzy. Niebieskie oczy rozjaśniły się w uśmiechu gdy tylko ją zobaczył. Byłoby lepiej, gdyby okazał się podłym sukinsynem. Przynajmniej nie odczuwałaby żadnych wyrzutów sumienia, gdyby musiała go opuścić. Z goryczą przyznała, że tym razem ojciec naprawdę się postarał. Nie dość, że zaaranżował wspaniałe małżeństwo, o którym do tej pory wspominano przy każdej nadarzającej się okazji, to jeszcze na domiar złego Kane wydawał się być szczerze zakochany i szczęśliwy, czego z całą pewnością nie mogła powiedzieć Anouk. Miły i kochany Kane w niczym nie przypominał jedynego mężczyzny w jej życiu, do którego poczuła coś więcej niż tylko sympatię. Westchnęła ciężko. Hafis nie miał wiele wspólnego z byciem miłym i kochanym, i być może był to jeden z powodów dla którego nie potrafiła o nim zapomnieć.
- Tęskniłem za tobą – powiedział cicho Kane i pochylił się żeby ją pocałować. Coś we wnętrzu Anouk zacisnęło się w supeł. Odwzajemniła pocałunek wkładając w niego tylko tyle uczucia ile było potrzebne. Żeby odegnać nieprzyjemne wrażenie zmieniła temat.
- Jak poszła narada?
    Kane zajął wolne miejsce na krześle obok.
- Całkiem dobrze, osiągnęliśmy względny kompromis – odparł pocierając skroń. – Może gdyby w Radzie zasiadało mniej konserwatystów ze skostniałymi poglądami na politykę, doszlibyśmy do jakiegoś bardziej zadowalającego rozwiązania.
    Kane posiadał wiele zalet, z których szczególnie wyróżniały się szczerość i to, że nie starał się za wszelką cenę odcinać jej od swoich spraw. Nie ograniczał Anouk tak, jak to robili inni mężowie ze swoimi żonami, którzy najwyraźniej uznali, że kobieta nie ma i nie musi mieć żadnego pojęcia o polityce i sprawach Królestwa.
- Cieszę się. Skoro narady się skończyły, będziesz spędzał więcej czasu w domu – nie mogła mu odmówić drobnej przyjemności. W końcu na nią zasługiwał.
    Wyciągnął rękę i zacisnął palce na jej szczupłej dłoni. Uśmiechnął się tak, jak tylko on potrafił.
- Głowa mi pęka od ciągłych kłótni – powiedział przymykając oczy i opierając się wygodnie o oparcie. – Polityka to jedna wielka kłótnia o władzę.
    Anouk wstała z miejsca i zaczęła delikatnie rozmasowywać mu skroń, jednocześnie używając czarów by uśmierzyć ból. Kane zamruczał z zadowolenia. Taka żona jak Anouk to prawdziwy skarb. Nadal nie mógł uwierzyć we własne szczęście.
- Już mi lepiej, dziękuję.
    Przeczesała palcami jego jasne włosy i rozmasowała napięte mięśnie karku. Kane odprężył się i westchnął, poddając się delikatnemu naciskowi jej szczupłych dłoni. Doceniał takie drobne gesty świadczące o czułości i przywiązaniu.
- Nie ma za co – odparła Anouk. Jej melodyjny, miękki głos przyjemnie drażnił uszy.
- Mam nadzieję, że w niczym ci nie przeszkodziłem – powiedział po chwili.
    Palce Anouk zatrzymały się. Kane otworzył oczy.
- Właściwie to miałam jeszcze posiedzieć i trochę popisać.
- Wpadłaś na pomysł jak napisać zakończenie? – zapytał.
    Anouk skinęła głową i obdarzyła go promiennym uśmiechem. To była jeszcze jedna rzecz, dla której Kane zasługiwał na odrobinę uczucia z jej strony. Żywo interesował się jej karierą pisarską, co jakiś czas podrzucając nawet całkiem niezłe pomysły, które można było wykorzystać w fabule.
- Dobrze więc, nie będę ci przeszkadzał.
    Pocałował ją na dobranoc, gorąco i namiętnie. Gdy zamknęły się za nim drzwi, nadal nie mogła złapać tchu. Opadła na krzesło, odczuwając ulgę, że Kane nie był z nastroju na wypełnianie małżeńskich obowiązków i zostawił ją samą.
    Anouk potarła w zamyśleniu czoło. Czym innym było odwzajemnianie pocałunków Kane’a, a czym innnym pójście z nim do łóżka. Zadrżała za samą myśl, co by się mogło wydarzyć, gdyby jej mąż odkrył, że nic jej przy nim nie trzyma.
Po wyjściu Kane’a pracownia wróciła do normalnego wyglądu. Jej wzrok zatrzymał się na kawałku bruku z magicznym śladem.
- Cholera, jak tak dalej pójdzie, to nigdy się nie dowiem kto zaatakował Luke’a.
    Wstała i zakasała rękawy sukni.
- Próba srebra zawiodła, złoto alchemików też, żadne zaklęcia nie imają się tego świństwa... Co mi jeszcze pozostało? – mówiła do siebie chodząc w kółko. – Oglądanie pod mikroskopem też nie ma najmniejszego sensu, bo nie mam z czym tego porównać...
    Nagle zatrzymała się na środku pokoju.
- Do diabła, ależ ze mnie idiotka! – pokręciła głową z niedowierzaniem. Jak mogła wcześniej na to nie wpaść?
    Chwyciła kostkę i cienkim nożem zdrapała odrobinę niewidocznego gołym okiem połyskującego bielą pyłu do próbnika. Potem co jakiś czas dodawała po kilka kropel różnych odczynników, porównując wyniki doświadczeń z tymi, które wykonywała wiele razy w przeszłości. Znajome zapachy, reakcje i kolory jakie przybierała próbka nie były tym, czego szukała. Wprost przeciwnie. Anouk szukała jakichkolwiek oznak, które nie były jej znane.
    Cierpliwie odmierzyła kilka kropel płynnego światła gwiazd, spodziewając się, że i tym razem nad próbnikiem pojawi się dobrze jej znany złoty opar a jego zawartość zmieni kolor ze śnieżnej bieli na blady róż.
    Gdy tak się nie stało, zaskoczenie kazało jej otworzyć szeroko oczy.
    Nad próbnikiem nie unosił się złoty opar, w ogóle nic się nie unosiło. Zamiast bladego różu, zawartość na dnie próbnika zmieniła kolor na krwistą czerwień. Mimo iż widziała coś takiego pierwszy raz w życiu, Anouk wiedziała co to oznacza. Jedyna osoba, o której wiedziała, że miała styczność z czymś takim już nie żyła. Anouk wróciła myślami do swojej ukochanej babki, która nauczyła jej wszystkiego o czarach i magii. Zaciskając palce na szklanej fiolce przeraziła się nie na żarty. Wiedziała już kto próbował zabić Luke’a.


    We dwójkę opróżniliśmy całą butelkę. Zrobiło się strasznie późno. Nie chciałem żeby Hafis wracał po nocy do domu więc ulokowałem go w sypialni na parterze. Zasnął jak dziecko zanim zdążyłem wyjść z pokoju.
    Odrobinę się zataczając, dotarłem w końcu do swojej sypialni. Kitty już spała zwinięta w kłębek na poduszce. Ściągnąłem ubranie i padłem na wznak na łóżko. Zanim odpłynąłem, mój mózg zarejestrował słabe światło wydobywające się z kryształu służącego do komunikacji. Ktokolwiek próbował się ze mną połączyć musiał poczekać do rana.


    Anouk zmęłła przekleństwo w ustach i cisnęła kryształem w drugi kąt pokoju. Luke, do cholery, gdzie ty jesteś i czemu nie odbierasz? Zdenerwowana zaczęła krążyć po pokoju jak lew w klatce. Och, do diabła, nie mam innego wyjścia jak tylko niepostrzeżenie wymknąć się z domu i przenieść do rezydencji Penna, pomyślała ledwie panując nad drżeniem rąk. Kilkudniowe zmęczenie dało o sobie znać w najmniej spodziewanym momencie, zmuszając ją do odłożenia wszystkiego do rana. Zanim zasnęła udało jej się jeszcze wymyślić wiarygodną wymówkę usprawiedliwiającą wyprawę do miasta.


    Wczesnym popołudniem następnego dnia Anouk przemierzała ulice miasta w poszukiwaniu odpowiedniej kryjówki, z której mogła się teleportować do domu Luke’a. Najpierw jednak zajrzała do Królewskiej Biblioteki i spędziła godzinę na studiowaniu kilku ksiąg. To była wymówka, której użyła, żeby dostać się do centrum miasta. Biblioteka była idealnym miejscem żeby się pokazać. Gdyby przypadkiem Kane wybrał się do miasta i spytał o nią, pracownik Biblioteki i osoby które były w sali razem z nią potwierdzą, że tu była. Potem zawsze może powiedzieć, że przyszła jej ochota na odwiedzenie dawnej przyjaciółki, gdyby Kane spytał co robiła przez resztę dnia.
Po dziesięciu minutach skręciła w kończącą się wysokim murem ciasną uliczkę i otworzyła przejście. Spojrzała przez ramię, czy aby na pewno nikt jej nie śledził i przeszła na drugą stronę.
Wylądowała dokładnie na środku kuchni Luke’a. Była pusta więc ruszyła do salonu. Nikogo tam nie zastała. Kątem oka zauważyła pustą butelkę po czymś, co nawet z odległości pięciu metrów cuchnęło alkoholem, i dwie szklanki. Zmarszczyła nos.
- Więc to tak się chłopcy zabawiają czekając na wieści... – mruknęła pod nosem, kierując się do sypialni Luke’a na drugim piętrze.
    Stanęła przed drzwiami i dyskretnie zapukała. Żadnej odpowiedzi.  Przyłożyła ucho do drewna, próbując usłyszeć za nimi jakiekolwiek oznaki życia. Zapukała ponownie i znowu nic. Zaklęła szpetnie. Chwyciła za klamkę zupełnie nie dbając o to, że Luke może mieć coś przeciwko jej wtargnięciu.
    Ale drzwi były zamknięte.
    Do diaska! Zawróciła i zbiegła po schodach. Z tego co pamiętała, Luke urządził na parterze kilka dodatkowych pokoi gościnnych. Hafis powinien być w jednym z nich.
    Po kolei szarpała za klamki aż w końcu drzwi od ostatniego pokoju okazały się otwarte. Wpadła do środka trzaskając drzwiami. Już otwierała usta żeby coś powiedzieć, gdy w tej samej sekundzie coś ciężkiego zwaliło się na nią i przyszpiliło do podłogi.
- Jasna cholera, Hafis! Kompletnie ci odbiło! – krzyknęła mu prosto do ucha.
- Usłyszałem cię już na pierwszym piętrze – warknął przytrzymując jej ręce nad głową. – Znasz moje stare nawyki. Myślałem, że Rada wysłała tu kogoś, żeby się nas pozbyć.
- Więc skoro już wiesz, że nie jestem żadnym skrytobójcą, to może z łaski swojej byś ze mnie zlazł, co? – niebieskie oczy Anouk miotały gromy. Tylko trzymające ją jak w kleszczach dłonie Hafisa powstrzymywały ją od tego, żeby go nie zamordować.
- Zlazł? – zapytał patrząc na nią skonfundowany.
    Zerknął na jej rozsypane na podłodze włosy i obnażoną do połowy uda nogę, wystającą spod skotłowanych spódnic. Spojrzał jej w twarz i to co w niej zobaczył sprawiło, że przestał oddychać. Cholera, chyba nigdy nie wyglądała piękniej niż teraz leżąc rozciągnięta na podłodze i wpatrując się w jego twarz tymi ogromnymi, złotymi oczami. Rozpacz, pożądanie i zagubienie odbijające się w jej tęczówkach sprawiły, że przestał myśleć racjonalnie. Zupełnie przegapił moment, w którym Anouk objęła rękoma jego twarz i pocałowała go.
- Do diabła, co ty wyprawiasz?! – warknął, zdezorientowany falą dawno zapomnianych uczuć jakie w nim obudziła.
- Całuję cię, Hafis – odparła obdarzając go zwalającym z nóg uśmiechem.
    Ta uwaga kompletnie go rozbroiła.
- Anouk, zwariowałaś – powiedział próbując wyswobodzić się z jej uścisku.
    W normalnych warunkach nie zawracałby sobie tym głowy tylko rzuciłby ją na łóżko i podciągnął jej spódnice jeszcze wyżej. Ale to nie były normalne warunki.
- Wariactwem było zostawienie cię i wyjście za mąż – szepnęła. – Hafis, do cholery, zachowaj się jak mężczyzna i pocałuj mnie wreszcie!
    Oszołomiony jej nieoczekiwanym wyznaniem przez sekundę nie mógł zebrać myśli. A potem westchnął ciężko i pomógł jej wstać. Nie wiedział, czy była bardziej wściekła na siebie, że tak się przed nim odsłoniła ze swoimi uczuciami, czy dlatego że zignorował jej prośbę.
- Właśnie – uczepił się tej myśli jak tonący brzytwy. – Chyba do reszty zapomniałaś o tym drobnym szczególe w postaci swojego męża.
    Otrzepała pomięte spódnice z godnością królowej. Akurat w samą porę, bo do środka wpadł Luke zaalarmowany hałasem.
- Co tu się dzieje?
    Nie zwrócił uwagi na potarganego Hafisa ani na pogniecioną suknię Anouk.
- Mam złą wiadomość – odezwała się dziewczyna.
- To znaczy? – zapytał Luke zamykając drzwi.
    Anouk przysunęła sobie krzesło i usiadła. Wyglądała na bardzo zmartwioną.
- Wiem już, kto próbował cię zabić.
    Obaj utkwili w niej wzrok.
- Kto taki?
    Lepiej mieć to już za sobą, stwierdziła.
- Rada Królestwa.
    Luke i Hafis wciągnęli ze świstem powietrze. Hafis zamrugał z niedowierzaniem.
- Co takiego?!
    Anouk pomyślała, że jeszcze nigdy nie widziała kogoś bardziej wstrząśniętego.
- Ktoś z Rady usiłował cię zabić, Luke – jej głos stał się poważny. – Nie mam pojęcia kto to, ale zbadałam ślad i wynik tego badania jasno wskazuje na członka Rady.
    Luke pozbierał się po upływie kilku sekund.
- Jesteś pewna? Musisz być pewna, bo inaczej te oskarżenia nie będą miały sensu, jeśli okaże się że nie są prawdziwe.
- Obawiam się, że są jak najbardziej prawdziwe. Moja babka, która nauczyła mnie wszystkiego, została kiedyś poproszona o zbadanie podobnego przypadku. Gdy okazało się, że tamtą zbrodnię również popełnił ktoś z Rady, została zamordowana w przeciągu kilku dni – zagryzła wargi na to bolesne wspomnienie. – Przed śmiercią zdążyła mi powiedzieć o swoim odkryciu. Stąd wiem, że ten, kto dał tę broń tym dwóm zbirom, którzy cię napadli, jest członkiem Rady. Tylko oni mają do niej dostęp i tylko ona zostawia takie ślady.
    Luke przejechał dłonią po twarzy i nagle wydał się jej starszy o jakieś dziesięć lat. Hafis z ponurą miną krążył po pokoju przetrawiając jej słowa.
- Wspaniale – mruknął układając w głowie plan. – Dorwiemy sukinsyna – wściekłość zapłonęła na dnie ciemnych oczu.
    Paskudny uśmiech wypłynął na twarz Luke’a. Oj, tak. Dorwiemy skurwiela.

Rozdział trzeci


Zupełnie zaskoczona niespodziewaną wizytą rodziców stanęłam na ganku i wpatrywałam się w ich uśmiechnięte twarze. Dopiero po chwili dotarło do mnie kim są ci ludzie i wpuściłam ich do środka.
- Lilly, wiemy co się stało – zaczęła mama, kładąc torebkę na kuchennym blacie. – Nie chcieliśmy cię niepokoić, ale dotarła do nas wiadomość o twoim rozstaniu z Brianem.
    Mój ojciec wziął jedną z filiżanek i nalał sobie świeżo zaparzonej kawy z ekspresu.
- Mówiąc szczerze, to Brian nas o tym powiadomił – powiedział upijając łyk.
    No tak, pomyślałam robiąc kwaśną minę. Mogłam się tego spodziewać.
- Tylko nie mówcie, że ulegliście jego namowom i przyszliście tu tylko po to, żeby mi je wyperswadować.
    Wyraz twarzy mamy nie pozostawiał wątpliwości, że właśnie to planowała zrobić. Natomiast ojciec schował się za filiżanką, zupełnie jakby próbował ukryć uśmiech. Wesołe iskierki w jego brązowych oczach świadczyły całkiem co innego.
- Wybacz, kochanie – zwrócił się do mamy – ale mnie odpowiada cała ta sytuacja.
    Mrugnął do mnie.
- Już dawno miałem ci powiedzieć, żebyś go rzuciła, Lilly. Zupełnie do siebie nie pasowaliście.
    Ledwie udało mi się pohamować wybuch śmiechu. Uściskałam mocno ojca, dziekując mu w ten sposób za okazane wsparcie.
    Dokładnie w tym momencie nad naszymi głowami rozległ się dziwny hałas. Odruchowo spojrzeliśmy w sufit. Podejrzane trzaski dochodziły z mojego pokoju na piętrze. Następny dźwięk dosłownie zmroził mi krew w żyłach.
- Czy mi się zdaje, czy to... kot? – zapytał mój ojciec wytężając słuch.
    Na litość boską, Luke, nie teraz!!!
- Poczekajcie tu, zaraz to sprawdzę. Pewnie kot sąsiadów wszedł przez otwarte okno – wymyśliłam na poczekaniu i w dwóch susach dopadłam schodów.
    Z dziko bijącym sercem wpadłam do sypialni w momencie, w którym Luke otrzepywał spodnie. Na mój widok jego przystojną twarz rozjaśnił uśmiech. Mimo że chciałam na niego nawrzeszczeć, nie mogłam się powstrzymać, żeby go nie odwzajemnić.
- Luke, co ty tu robisz? – zapytałam przekręcając klucz w drzwiach. Na wszelki wypadek, gdyby rodzicom przyszło do głowy za mną pójść.
- Jak to co? Zabieram cię stąd.
    Moja odpowiedź utonęła w pocałunku.
- Luke, nie możesz... – mruknęłam niewyraźnie zaciskając ręce na jego ramionach. Gdzieś w mikroskopijnym zakamarku mojego umysłu pojawił się obraz rodziców czekających na dole.
- Zabronisz mi się całować? – ugryzł delikatnie płatek mojego ucha.
    Gwałtowny dreszcz wstrząsnął całym moim ciałem. Zamknęłam oczy poddając się jego rękom. Jeszcze chwila i zapomnę co miałam powiedzieć.
- Luke, moi rodzice są na dole.
    Odsunął się na wyciągnięcie ręki. Oczy mu błyszczały a w kąciku ust czaił się uśmiech.
- Poznasz mnie z nimi?
    Zamrugałam ze zdziwienia.
- Oszalałeś?! Przecież dopiero co zerwałam z narzeczonym! – odezwałam się odrobinę za głośno.
    Natychmiast zakrył mi usta ręką i pokręcił głową.
- Trochę ciszej. Nie chcesz chyba, żeby nas tu nakryli.
- Nie wejdą, zamknęłam drzwi na klucz.
    Parsknął krótkim śmiechem a ja poczułam się jakby znów miała szesnaście lat i po kryjomu spotykała się z chłopakiem.
- Gdzie jest Kitty?
    Rozejrzał się po pokoju. Po burej kotce nie było śladu.
- Cholera, musiała stąd wyjść gdy otworzyłam drzwi – wysunęłam się z jego objęć i wyszłam na korytarz. – Zaczekaj tutaj, zaraz jej poszukam.
     Z dołu usłyszałam głos ojca.
- Lilly? Znaleźliśmy tego kota. Chodź i sama zobacz.
    Luke przygryzł dolną wargę tłumiąc śmiech.
- Ani mi się waż stąd ruszać – pogroziłam mu palcem cofając się w stronę schodów. Odwróciłam się na pięcie i zeszłam na dół, zachowując pozory, że nic się nie stało i że w moim domu wcale nie wylądował facet z innego wymiaru wraz ze swoim kotem.
    Faktycznie, ojciec trzymał na rękach Kitty i drapał ją za uchem. Kotka Luke’a mruczała z zadowolenia i mogłabym przysiąc, że puściła do mnie oko.
- To kot sąsiadów – powiedziałam odbierając mu Kitty. Bury kłębek wbił pazurki w moje ramię w odpowiedzi na tak jawne kłamstwo. Zastanawiałam się czy to możliwe, żeby rozumiała każde słowo z naszej rozmowy. Doszłam do wniosku, że skoro widziałam już tyle niestworzonych rzeczy, to rozumiejący ludzką mowę kot jest najmniej zaskakującym z tych dziwów.
- Jest prześliczna – w głosie mojej mamy pobrzmiewał autentyczny zachwyt. Pogłaskała Kitty po malutkim łebku.
    Kotka miauknęła najwyraźniej ucieszona z komplementu pod jej adresem.
- Hmm, tak się zastanawiam... – zaczęłam, pragnąc ten jeden jedyny raz pozbyć się rodziców ze swojego domu. – Nie mielibyście nic przeciwko wpadnięciem do mnie jutro albo pojutrze? Nie spodziewałam się dzisiaj żadnej wizyty i trochę mnie zaskoczyliście – z moich ust wylał sie potok słów jak zwykle kiedy kłamałam. Miałam nadzieję, że tego nie zauważą. – Szczerze mówiąc, jestem strasznie zajęta – zerknęłam w stronę schodów, gdzie stał Luke i na pewno słyszał całą rozmowę.
- W porządku, córeczko – powiedział tata biorąc mamę pod rękę. – Wpadniemy do ciebie kiedy indziej – pochylił się i pocałował mnie w policzek. – Chodź, Mary.
    Jeśli mama chciała zaprotestować to nie dał jej na to czasu. Gdy oboje wyszli, nie mogłam powstrzymać westchnięcia pełnego ulgi. Luke zszedł na dół bijąc mi brawo.
- Gdyby Napoleon tak kłamał, Anglicy nigdy nie wygraliby wojny – powiedział z uznaniem.
    Uśmiechnęłam się blado.
- Gdyby Napoleon, tak jak ja, nienawidził kałamać, to nie doszłoby do żadnej wojny – sprostowałam.
    Usiadłam na krześle nie przestając głaskać Kitty.
- A tak właściwie, to co miałeś na myśli mówiąc, że mnie stąd zabierasz?
    Luke zajął miejsce obok.
- Ano to, że najpierw poszukamy naładowanego energią punktu, potem ty go otworzysz, przejdziemy na moją stronę a Hafis zatrze za nami wszelkie ślady.
    Jakoś wcale mnie to nie zdziwiło.
- W porządku – kiwnęłam głową. – Kiedy zaczynamy?


    Wędrowanie po mieście z Lukiem okazało się niesamowicie pasjonującym zajęciem. Koniecznie chciał obejrzeć wszystkie miejsca, do których chodziłam jako dziecko i dorosła osoba. Zaliczyliśmy po drodze moje ulubione kino, sklep muzyczny gdzie kupowałam ogromne ilości płyt, kilka księgarni, moją starą szkołę, biuro reklamowe Joan, w którym do niedawna pracowałam, budkę z lodami, które kupowała mi mama gdy miałam osiem lat i kilka klubów do których zdarzało mi się przychodzić z przyjaciółmi z pracy.
    Ostatnia na liście była moja ulubiona kawiarnia, gdzie podawali najlepszą kawę w mieście i mieli największy wybór deserów. Luke złapał za klamkę i już mieliśmy wejść, gdy nagle okręciłam się na pięcie, chwyciłam go za rękaw i usiłowałam odciągnąć od drzwi. Luke nawet nie drgnął.
- Coś się stało?
    Nie było sensu go okłamywać.
- Tam siedzi mój eks. Nie możemy tu wejść.
    Brwi Luke’a podjechały do góry ze zdziwienia.
- Niby dlaczego?
    Prychnęłam zniecierpliwiona. Tłumaczenie mu podstawowych różnic między prawidłowym działaniem kobiecego i męskiego mózgu w takich sytuacjach było bezcelowe. Kobieca reakcja sprowadzała się do natychmiastowej ucieczki. Luke tego nie rozumiał i w swojej głupocie pewnie będzie chciał stawić czoła sytuacji. A na to nie mogłam mu pozwolić.
- Bo nie mam najmniejszej ochoty się na niego napatoczyć – odparłam zgodnie z prawdą. – Do diabła, Luke, chodźmy stąd, blokujemy przejście i zwracamy na siebie niepotrzebną uwagę.
    Ale Luke wcale mnie nie słuchał. Nagle jego kobaltowe oczy zapłonęły dziwnym wewnętrznym blaskiem.
- Nie możemy stąd iść – powiedział.
    Wytrzeszczyłam oczy. Za sekundę Brian nas zobaczy i nie obędzie się bez wściekłej awantury.
- Co takiego?!
- Nie możemy stąd iść – powtórzył Luke – a to dlatego, że całkiem wyraźnie czuję wibracje energii po drugiej stronie tego budynku.
    No to koniec, pomyślałam, gdy złapał mnie za rękę i wciągnął do środka.
- Luke, proszę cię, tylko nie przez środek sali... Luke, słyszysz co do ciebie mówię? Luke, och, cholera... Nie, proszę tylko nie to! Luke, nieeeeee!!! Hmm... Witaj, Brian.
    Widelec wypadł Brianowi z ręki, gdy zobaczył mnie z obcym facetem, który na dodatek ciągnął mnie bez żadnego specjalnego powodu na zaplecze.
    Luke zatrzymał się i obrzucił go uważnym spojrzeniem. Nie miałam pojęcia, co mu teraz chodziło po głowie, ale nie mogłam wykluczyć tego, że chciałby mu przyłożyć na oczach tych wszystkich ludzi. Na samą myśl zimny dreszcz przeszedł mi po krzyżu.
    Brązowe oczy Briana rozszerzyły się z osłupienia. Ostatnią rzeczą jakiej się po mnie spodziewał było prowadzanie się z nowym facetem. Nie chcąc ryzykować kolejnej kłótni, powiedziałam szybko:
- Brian, to jest Luke, mój...  – rzuciłam Luke’owi ostrzegawcze spojrzenie - ... daleki kuzyn. Właśnie przyjechał i oprowadzam go po mieście.
- Cześć, Brian – Luke wyciągnął rękę na powitanie. – Miło cię w końcu poznać. Lilly dużo mi o tobie opowiadała – olśniewający uśmiech na jego twarzy był zapowiedzią nieuchronnej katastrofy.
    Brian spojrzał na wyciągniętą rękę i uścisnął ją z wahaniem. Nadepnęłam Luke’owi na stopę żeby przestał się wygłupiać. Nawet nie mrugnął.
- Z chęcią byśmy sobie z tobą pogadali, ale akurat się śpieszymy – ciągnął dalej Luke odsłaniając zęby w uśmiechu. – Do zobaczenia. Miło było cię poznać.
    Kopnęłam go w kostkę żeby ruszył się z miejsca.
- No to cześć – powiedziałam i zaciągnęłam Luke’a do korytarza oddzielającego kuchnię od sali jadalnej. Gdy w końcu dostaliśmy się na zaplecze, Luke wybuchnął głośnym, wibrującym śmiechem.
- Do cholery, co ty wyprawiasz?! – krzyknęłam wściekła na niego i na siebie za to, że musiałam odegrać tę farsę.
- Widziałaś jego minę? – nie przestawał się trząść. Łzy pociekły mu po policzkach.
- Skup się na tym po co tu przyszliśmy! Gdzie jest to twoje cholerne przejście? – zapytałam, żeby zmienić temat.
    Wytarł oczy w koszulkę i odetchnął głęboko. Nie przestawał się uśmiechać.
- Tutaj – wskazał palcem na ścianę z czerwonych cegieł.
- Nic nie widzę – stwierdziłam wytężając wzrok.
    Luke podszedł do muru i wyciągnął przed siebie prawą rękę. Powietrze w tym miejscu zadrgało i zaczęło emitować słabe światło. Po chwili kłębiąca się masa rozbłysła złotym światłem, zupełnie tak jak za pierwszym razem w moim dziecinnym pokoju.
- Podejdź tu.
    Zrobiłam krok w jego stronę.
- Wywołaj w myślach obraz mojego domu a kiedy już to zrobisz, po prostu przejdź na drugą stronę, dobrze?
    Skinęłam głową. W mojej wyobraźni pojawił się dom Luke’a i przylegający do niego ogród.
- Gdzie jest Kitty? Przecież nie może tu zostać.
- Spokojnie, zobacz.
    Kotka Luke’a stała obok mojej nogi. Mrugnęła do mnie porozumiewawczo, gdy tylko na nią spojrzałam.
- Szła za nami przez cały czas – wyjaśnił Luke. – Widzisz już dom?
- Tak – chwyciłam go za rękę.
- No to przechodź.


    Wylądowaliśmy dokładnie na środku kuchni Luke’a. Na krześle koło stołu siedział jego przyjaciel, Hafis.
- Niech to cholera, to naprawdę działa – powiedział na nasz widok.
    Przeczesałam włosy ręką.
- No nie? Kto by przypuszczał.
    Twarz Hafisa rozciągnęła się w uśmiechu.
- No właśnie, kto. Dobra, odsuńcie się.
    Stanęliśmy po drugiej stronie drewnianego blatu. Hafis splótł palce obu dłoni w wyjątkowo skomplikowany znak. Z jego opuszków uniosło się w powietrze dziesięć cienkich nici zrobionych jakby z mlecznej, połyskującej srebrzyście mgły. Zafascynowana patrzyłam jak pulsująca plama energii wchłania każdą po kolei i staje się coraz bardziej przejrzysta, aż w końcu zniknęła zupełnie.
- Teraz żaden członek Rady Królewskich Świrów nie powinien was namierzyć – powiedział rozmasowując dłonie.
- Dzięki, stary.
    Hafis wzruszył ramionami.
- Nie ma sprawy. Jakbyście mnie potrzebowali, to wiesz gdzie mnie znaleźć – skierował się do wyjścia.
    Gdy zostaliśmy sami, Luke nakarmił Kitty a potem wziął mnie za rękę i poprowadził w stronę ogrodu. Usiedliśmy w cieniu rozłożystej jabłoni, opierając plecy o pień drzewa.
- Nie chciałbym ci popsuć dobrego humoru ale to chyba nieuniknione.
    Odwróciłam twarz w jego stronę. Czoło Luke’a przecinała pionowa zmarszczka.
- Wiemy już kto próbował mnie zabić.
    Za każdym razem gdy słyszałam to słowo ogarniał mnie strach.
- Kto taki?
    Luke westchnął ciężko.
- Nie znam nazwiska, ale to ktoś z Rady.
    Zacisnęłam palce na jego dłoni.
- Zaraz, czegoś tu nie rozumiem. Jedyny organ sprawujący władzę w twoim Królestwie, odpowiadający między innymi za porządek i sprawiedliwość, wysłał kogoś żeby cię zabić? Przecież to bez sensu!
- No, cóż. Widocznie nie, skoro ktoś podjął taką decyzję.
- Niby na jakiej podstawie?
    Byłam wściekła, że jakiś anonimowy świr chciał uśmiercić Luke’a.
- Tego właśnie mam zamiar się dowiedzieć.
    Kobaltowe oczy zrobiły się zimne i odległe.
- Sam?
    Spojrzał na mnie tak, jakby nie pamiętał kim jestem. Po chwili otrząsnął się z zadumy.
- Hafis i Anouk mi pomogą.
    Zacisnęłam usta.
- A mnie uwzględniasz w swoim planie odnalezienia tego kogoś?
    Oczy Luke’a wypełniły się mieszaniną czułości i niepokoju.
- Lilly, nigdy bym sobie tego nie darował gdyby coś ci się stało – powiedział.
- Nic mi się nie stanie – pogłaskałam go po policzku. Nie chcąc by się niepotrzebnie martwił zmieniłam temat.
- Powiedziałeś, że pomoże ci Hafis i Anouk. Kto to taki?
- Przekonasz się sama.


    Kierując się po stromych stopniach prowadzących do pracowni, Anouk rozmyślała nad tym, co ją wczoraj podkusiło żeby rzucić się na Hafisa. Pomijając oczywistość, że nie potrafiła o nim zapomnieć a jej tęsknota rozmiarami mogłaby spokojnie wypełnić cały dom, próbowała przypomnieć sobie ten moment, w którym przestały ją obchodzić wszelkie konsekwencje.
    Udręczone spojrzenie Hafisa. Tak, to chyba było to. Ten moment nieuwagi z jego strony, kiedy to całkiem się przed nią odsłonił. Prychnęła gniewnie. No tak, wcale nie jestem lepsza, pomyślała. Wystarczy „chwila nieuwagi”, a rzucam się jak wygłodniały żebrak na chleb. Doprawdy, pożałowania godne.
    Zamykając za sobą drzwi wyczuła delikatną wibrację powietrza. Zastygła w pozie pełnej niedowierzania, a gdy ledwie wyczuwalne drgania się nasiliły, i to z bardzo bliska, Anouk nie miała wątpliwości, że gdzieś niedaleko otworzyło się przejście. Podbiegła do okna i wyjrzała na zewnątrz. W promieniu kilkunastu kilometrów od zamku ciągnęły się zwykłe miejskie zabudowania, kamienice i ratusz, a potem rozległa hala targu. Nic nie wskazywało, by w którymś z tych miejsc ktoś próbował przedostać się do innego wymiaru. Było to z resztą zupełnie niemożliwe, zważywszy na fakt, że owe bydynki zamieszkiwali zwykli mieszkańcy Królestwa. Dominia czarodziejów i zamki magów znajdowały się wiele tysięcy mil stąd.
    Na samym końcu Anouk dostrzegła ozdobiony arkadami fronton starej rezydencji Pennów. Niech to cholera, mruknęła zebrawszy w dłonie szerokie fałdy sukni, i zbiegła po schodach na dół.


- Luke? Luke! Do diabła, gdzie jesteś? Cholera, czy w tym domu nigdy nikogo nie ma...? – Anouk wbiegła przez frontowe drzwi, odrzucając z twarzy szeroki kaptur. – Luke!!! Nie mam czasu bawić się z tobą w chowane... – zatrzymała się jak wryta na widok nieznajomej siedzącej na kuchennym stole i bawiącej się z kotką Luke’a, Kitty.
    Zdumienie Anouk sięgnęło zenitu, gdy uświadomiła sobie, że nieznajoma się uśmiecha, prawdopodobnie do niej, gdyż poza kotem nikogo innego nie było w pomieszczeniu, i prawie osunęła się na podłogę z wrażenia, gdy wymówiła jej imię.
- Witaj. Ty musisz być Anouk – stwierdziła przyglądając się jej z zaciekawieniem.
    Czarodziejka przez chwilę nie mogła wydusić z siebie słowa.
- Eee... Ekhm... No, tak. Jestem Anouk – powiedziała w porę przypominając sobie o dobrych manierach. – Anouk Benson.
    Wyciągnęłaby rękę na powitanie gdyby była w stanie to zrobić. Widocznie pierwszy szok jeszcze nie minął.
- Luke i Hafis niedługo wrócą – dziewczyna natychmiast odgadła powód jej gwałtownego wtargnięcia.
    Anouk ledwo powstrzymała się, żeby nie wytrzeszczyć oczu i nie wydać okrzyku zdumienia.
- Słucham...? – wymamrotała bez sensu, czując że musi natychmiast usiąść.
- Powiedziałam, że zaraz wrócą – powtórzyła dziewczyna, uśmiechając się przyjaźnie.
    Przeciążony nowymi informacjami mózg Anouk ledwo nadążał z myśleniem.
- Znasz Luke’a i Hafisa? Jakim cudem? I skąd, u diabła, się tu wzięłaś?
    Nieznajoma zeskoczyła zgrabnie z drewnianego blatu i podeszła by się przywitać. Dopiero teraz Anouk dostrzegła jej strój i uniosła brwi w niemym osłupieniu.
- Do jasnej cholery... – wyrwało jej się.
    Dziewczyna miała na sobie ciemne spodnie, zbyt wąskie by mógł je nosić jakikolwiek mężczyzna, bluzkę z odkrytymi ramionami, której nie włożyłaby żadna mieszkanka Królestwa, i buty chyba w całości zrobione z cienkich paseczków skóry. Na krześle wisiała... Anouk nie znała nazwy dla tej części damskiej garderoby.
- To marynarka – wyjaśniła nieznajoma przyglądając się, jak Anouk z zaciekawieniem lustruje cały jej strój.
    Anouk drgnęła i zawstydziła się, że nieznajoma przyłapała ją na gapieniu się na tę... hmm.. marynarkę.
- Mam na imię Lilly.
    Anouk przyglądała się jej twarzy.
- Nie jesteś stąd.
- Nie.
- Ale to ty otworzyłaś przejście?
    Lilly potwierdziła skinieniem głowy. Anouk nie mogła zignorować kolejnego oczywistego faktu.
- Tylko że ty jesteś śmiertelniczką – powiedziała, zdając sobie sprawę z tego, że zabrzmiało to co najmniej dziwnie.
    Lilly roześmiała się i opadła na sąsiednie krzesło.
- Dobry Boże, po czym wy to poznajecie? Co i rusz słyszę to od każdego kogo tu spotykam. Najpierw Luke, potem Hafis, dalej Cilian, a teraz ty!
    Anouk nie mogła powstrzymać uśmiechu.
- Widziałaś się z Cilianem?
    Ona sama od lat starała się o zaproszenie do zamku maga na wybrzeżu. Wiedziała, że Cilian nie zapraszał byle kogo, więc stwierdziła, że Lilly musi posiadać wyjątkowy talent.
- Tak. Okazał się... jakby to powiedzieć? Całkiem interesujący.
    Anouk nie mogła powstrzymać ciekawości. Pierwszy raz w życiu miała okazję poznać tak utalentowaną czarodziejkę z innego wymiaru.
- To prawdziwy zaszczyt – powiedziała zafascynowana umiejętnościami dziewczyny. – Cilian nie jest skłonny do zapraszania w swe progi nikogo, kto by nie posiadał prawdziwego talentu.
    Lilly zamrugała ze zdziwienia słysząc taki komentarz. Ledwo opanowała odruch zerknięcia przez ramię, bo miała wrażenie, że Anouk Benson mówi do kogoś, kto stał obok. Po sekundzie zrozumiała, że tajemnicza złotowłosa piękność mówiła do niej.
- Och, to chyba jakieś nieporozumienie...
    Anouk zmarszczyła brwi.
- Ja nie mam żadnego talentu.
    Pionowa zmarszczka na czole Anouk pogłębiła się.
- Jak to nie masz? Przecież Cilian...
    Lilly westchnęła.
- Posłuchaj, ja naprawdę nie posiadam żadnego talentu – zaczęła wyjaśniać. – Kilka tygodni temu po prostu odkryłam w swoim starym domu przejście i z niego skorzystałam – starała się nie zwracać uwagi na to, że mina Anouk się wydłużyła. – Dopiero niedawno Luke stwierdził, że muszę posiadać jakiś samorodny talent służący do namierzania punktów skumulowanej energii, z której tworzą się przejścia.
    Anouk nie odzywała się przez jakiś czas, nie wiedząc czy ma w to wszystko uwierzyć czy też machnąć na to ręką.
- To wydaje się całkiem... całkiem...
- Bez sensu? – podpowiedział Luke, wychodząc do kuchni. Za nim pojawił się Hafis.
    Anouk i Lilly drgnęły zaskoczone. Kitty wyrwała się z objęć Lilly, skoczyła na podłogę i zaczęła się łasić do nóg Luke’a.
- Całkiem bez sensu, ale prawdziwe – dodał Hafis, opierając się o kuchenną szafkę.
- Widzę, że już się poznałyście – Luke popatrzył na Lilly a w jego kobaltowych oczach coś zalśniło.
    Im dłużej na nich patrzyła, tym bardziej Anouk dochodziła do przekonania, że tę dwójkę łączyła szczególna więź. W spojrzeniu Luke’a kryło się to, co kiedyś w ciemnych oczach Hafisa, który zdawał się nie dostrzegać jej obecności.
- Tak, chociaż jestem niezmiernie ciekawa co Lilly tutaj robi. Wybacz mi obcesowość.
- Nie ma sprawy – Lilly wzruszyła ramionami. – Właściwie to nic nie robię. Uciekam.
    Anouk potarła skroń. Gdy się odezwała, w jej głosie pobrzmiewała irytacja.
- Przed kim?
- Przed waszą Radą. I tym, jak mu tam, Gerritem.
    Anouk miała ochotę się rozpłakać.
- Do diabła, co jeszcze przede mną ukrywacie? – zwróciła się do Luke’a i Hafisa. – Co takiego jeszcze przegapiłam? Czyżby Morze Krwi wystąpiło z brzegów albo Lizander oderwał się od nieboskłonu?
- Lizander?
    Luke przeczesał palcami włosy.
- Jeden z bliźniaczych księżycy – wyjaśnił zobaczywszy pytającą minę Lilly.
    Anouk wstała z miejsca i zaczęła chodzić w kółko.
- To znaczy, że jesteś tu nielegalnie i ściga cię Rada?!
- Można tak powiedzieć.
    Anouk jęknęła przeciągle.
- Jesteśmy skończeni!
    Zielone oczy Lilly wyrażały szczere zatroskanie.
- Co innego pomagać ci w odszukaniu napastnika, a co innego stawienie czoła wysłannikowi Rady! – rzuciła ostro Anouk celując palcem w Luke’a. – Czy wam już całkiem odbiło?
    Hafis podrapał się po nosie.
- Najwyraźniej – mruknął niezadowolony z obrotu sytuacji. Anouk spojrzała na niego zaciskając usta.
- Przynajmniej ty powinieneś wykazać choć odrobinę zdrowego rozsądku – syknęła wściekle.
    Ciemne oczy Hafisa zrobiły się całkiem czarne. Nagle Luke zapragnął opuścić kuchnię ciągnąc za sobą Lilly.
- Do diabła, przestań histeryzować. Może to ci się wyda dziwne, ale żaden z nas nie miał wpływu na to, że Lilly postanowi przeleźć przez świecącą dziurę do innego wymiaru – odwarknął, zmrużywszy oczy. – To musi być dla ciebie straszny szok.
    Luke złapał Lilly za rękę i niepostrzerzenie wymknęli się z kuchni. Anouk otworzyła usta żeby coś powiedzieć, gdy Hafis bez żadnego ostrzeżenia oderwał się od szafki i z wściekłym błyskiem w oczach pokonał dzielącą ich przestrzeń. Anouk przez ułamek sekundy pomyślała, że zaraz ją uderzy, ale tego nie zrobił. Za to pocałował ją w sposób skutecznie uniemożliwiający logiczne myślenie. Zanim zdążyła go chociaż objąć, puścił ją i wyszedł, a po chwili rozległ się donośny trzask zamykanych drzwi.
    Anouk zagryzła usta żeby nie wrzasnąć z wściekłości i desperacji, wypowiedziała zaklęcie i przeniosła się do zamku.


- Mam nadzieję, że się nie pozabijali – stwierdziła Lilly gdy razem z Lukiem przemykali korytarzem do jego pokoju.
- Ja również – powiedział gdy dotarli na miejsce.
    Miał również nadzieję, że nie zdemolowali mu kuchni. Znał swojego przyjaciela i wiedział, że wyprowadzony z równowagi Hafis nie stanowi większego zagrożenia dla jego mebli. Za to Anouk potrafiła być nieobliczalna. Aż się skurczył w środku na myśl, że mogła rozbić wszystko w drzazgi.
    Wtedy rozległ się głośny trzask. Lilly poderwała głowę do góry i spojrzała na niego wystraszona.
- To nic takiego – uspokoił ją Luke. – Hafis właśnie trzasnął drzwiami.


Hafis w ostatniej chwili porzucił zamysł puszczenia się biegiem wzdłuż ulicy, gdy zdał sobie sprawę, że wyszedłby wtedy na tchórzliwego głupca. Przyszło mu do głowy również kilka innych epitetów ale nie wiedział który byłby gorszy. Wsadził więc ręce w kieszenie spodni i ruszył przed siebie z miną jasno wskazującą na to, że lepiej było nie wchodzić mu w drogę. Zanim dotarł do domu, podjął decyzję. To był ostatni taki wyskok.
Więcej się nie powtórzy.

hihi już jestem tu i wcale nie przestaję.

- Jak myślisz? Jak dużą ściągnęlibyśmy na siebie uwagę gdybym zaczął teraz strzelać? hahaha nie ni ku***wa żadnej